Score: 6.5 / 10
Sommige films komen en gaan zonder ooit een diepe indruk na te laten, noch in positieve, noch in negatieve zin. De tweede langspeler van Katell Quillévéré is daar zo één van. Suzanne vertelt het verhaal van, welja, Suzanne die de strijd met het burgerlijke leven aangaat en zo van de ene moeilijke periode in de andere tuimelt. De film beslaat een tijdsbestek van zo'n 25 jaar en probeert dat te overzien in amper anderhalf uur. Veel te kort om een indruk na te laten dus. Nochtans zat er veel potentieel in.
Zo kon Suzannes conflict met het huisje-tuintje-boompje ideaal en andere mores van het burgerlijke leven een bron van interessante verhaallijnen bieden. Jammer genoeg blijft het allemaal wat aan de oppervlakte, ondanks enkele rake klappen aan de heersende conventies. Dat een rebellerende levensstijl gevolgen heeft voor je sociale omgeving en je eigen gemoedsrust, is een beetje een open deur intrappen. Dat zelfs het moederschap je niet kan beteugelen en je kind hiervan het slachtoffer wordt, zagen we ook al vaak. 'Normaal zijn' is voor Suzanne de grootste moeilijkheid, maar de stereotype gevolgen van de weigering om zo'n conventioneel leven te aanvaarden, zijn vaak eerder vervelend en oninteressant. Ja, ze komt in ruzie terecht met haar vader en zus. Ja, ze belandt in de gevangenis. Ja, ze kiest verkeerde partners. Ja, haar kind wil niets met haar te maken hebben. Ja, door ouder te worden beseft ze dat haar sociaal ontheemde levensstijl diepe wonden geslagen heeft. We kennen het verhaaltje al wel.
Veel interessanter had de film kunnen zijn, mochten we eens kunnen proeven van een psychologisch doorleefd en ethisch kwetsbaar drama binnen deze thematiek. Misschien werken met hier en daar wat flashbacks in plaats van een te ruime periode chronologisch te willen vertellen op te korte tijd. Het conflict tussen onafhankelijk willen zijn van de normaliteit, de conventies en de burgerlijkheid, maar tegelijk toch een warme sociale omgeving wensen, had veel sterker uitgediept mogen worden. Nu wordt Suzanne te veel afgebeeld als een "me against the world"-type en dat is frustrerend omdat het gewoon té makkelijk is. Alsof een leven buiten de conventies en in strijd met de burgerlijkheid daar noodzakelijk in uitmondt. Alsof sociale banden steeds het onderspit moeten delven voor hyperindividualisme. Dergelijke levenshouding is veel complexer dan dat en het is te betreuren dat Quillévéré niet meer moeite deed het verder te ontrafelen.
Dat neemt gelukkig niet weg dat de film loopt als een trein. De hoofdactrice, Sara Forestier, weet te beklijven en in zekere zin geeft ze haar rol daardoor een sterk karakter mee, ondanks het gebrek aan ruimte daarvoor. Combineer dat met een leuke soundtrack en hier en daar een geslaagd emotioneel moment en Suzanne blijkt toch geen geheel onverdienstelijke poging te zijn.
Uiteindelijk is het echter een veel te brave en - ironisch genoeg - burgerlijke film om na te blijven zinderen, dus denk ik niet dat men echt iets mist wanneer je deze film aan je voorbij laat gaan. Wie houdt van films die onconventionele levensverhalen vertellen op conventionele, chronologische wijze, kan met Suzanne een leuke zondagnamiddag beleven, meer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten