Wanneer een film genomineerd wordt voor acht Academy Awards (waaronder de Big Five), drie BAFTA's en vier Golden Globes, mag een mens al eens verwachtingen hebben. Niet dat deze zogezegde autoriteiten zo'n geloofwaardigheid hebben, laat staan garant staan om de betere cinema te selecteren uit een jaar, maar ze zijn wel uitstekende peilers om de huidige tijdsgeest inzake film te vatten (als in: "welke films worden gepercipieerd als goed door de huidige filmelite?"). Een film die sterk gehypet wordt in dat circuit, is een film die naar alle waarschijnlijkheid zijn stempel zal nalaten op de filmgeschiedenis - verdiend of niet.
David O. Russell heeft me echter nog nooit weten te overtuigen. Three Kings was een degelijke film, maar zonder een blijvende indruk. The Fighter was niet meer dan een zoveelste poging het 'American Dream'-ideaal via het verhaal van een getormenteerde bokser door de strot te rammen. Een fenomeen waar ook Clint Eastwoods Million Dollar Baby en Ron Howards Cinderella Man onder leden. Deze zeer conventionele Silver Linings Playbook is een verderzetting van wat ik van Russell verwachtte.
Net zoals met vele adaptaties, heb ik ook hier het boek niet gelezen. Het gebeurt namelijk maar zelden dat de literatuur waarop een film gebaseerd is een diepe indruk nalaat. Bovendien handelt het boek van Matthew Quick niet bepaald over een thematiek die me boeit: man wordt opgenomen in psychiatrische instelling nadat vrouw hem bedriegt - vrouw verlaat man - man komt na internering terug thuis - man wil vrouw terug winnen - man wordt verliefd op andere vrouw. Ziehier de plotlijn van de elfendertigste Hollywood romcom.
Toegegeven, Bradley Cooper laat zien dat hij meer in zijn mars heeft dan zielloos acteerwerk, maar hij zal ook met deze film geen hoge toppen scheren in de toekomst. Jennifer Lawrence is eveneens erg goed, hoewel we haar reeds in een veel sterkere rol aan het werk konden zien, namelijk als protagoniste Ree in het uitstekende Winter's Bone. Niettemin een actrice om in het oog te houden - zolang de X-Mens en Hunger Games haar niet naar de kop stijgen natuurlijk. Robert De Niro blijft ook zijn mannetje staan, zij het dat zijn beste jaren duidelijk achter de rug zijn. Deze film wordt met andere woorden integraal gedragen door de acteurs. Verhalend is hij namelijk niet meteen van hoogstaand niveau, inhoudelijk heeft het allemaal weinig om het lijf en de plot is alles behalve verrassend. Ik begrijp dan ook weinig van de hype rond deze film. Het niveau in Tinseltown is tegenwoordig zo laag dat men genoegen neemt met wat er voorgeschoteld wordt, vermoed ik.
Het eindverdict is een film die zeker niet verveelt en ongetwijfeld tot het betere commerciële vertier van het voorbije jaar behoort. Anderzijds is er al zo weinig tijd en is er zoveel betere cinema, dat ik de niet-cinefiele medemens aanraad van er geen energie in te investeren en indien er interesse is, wat romcoms uit de jaren '30 en '40 te bekijken - zoals bvb. The Awful Truth, Bringing Up Baby en Adam's Rib.
Een voorsmaakje:
