Weekly reviews #002

The Chronicles of Narnia: The Lion, the Witch and the Wardrobe (2005) - 3.0 / 10

Every year during the holiday season at the end of December, I search for a christmassy movie to watch. This has more to do with a cosy and magical atmosphere than actual Christmas spirit, which I couldn't care less about. Mostly I choose for something I've watched before; a Chaplin film, the original Tolkien trilogy or the Harry Potter series for example. This year I made the mistake to watch the three Narnia adaptations. What a mess! Just like Tolkien before him, C.S. Lewis was inspired by Christianity, but unlike Tolkien the Christian symbolism in Lewis' novels is not subtle, nor used as a mere background for the struggle between good and evil. The Narnia novels and movies are pure Christian propaganda. This makes them reprehensible because of that very fact, but as works of art or entertainment they aren't much better. You may forgive the awful childish acting in The Lion, the Witch and the Wardrobe because it can be seen as endearing. You may understand the absence of blood in the action sequences because it is a necessity for an "all ages" rating. But as a director you can anticipate on those things. And not, like in this movie, give unbelievable lines to those young actors and make them go around slashing and stabbing without any drop of blood to be seen. Result: zero credibility. The first in the Narnia series doesn't even begin to compare to wonderful fantasy films like Stardust, Bridge to Terabithia, Harry Potter, The Lord of the Rings or even The Golden Compass (which was according to some, probably righteously, an atrocity compared to the book - but as a movie it stands head and shoulders above this Narnia crap). Given the epic imagery, soundtrack and dialogue it nevertheless aspires to be exactly like them. Unfortunately, the only thing epic about this movie is its fail.

The Chronicles of Narnia: Prince Caspian (2008) - 2.0 / 10

Even worse than the first Narnia film, Prince Caspian must be one of the most amateurishly acted movies I've seen in ages. While in The Lion, the Witch and the Wardrobe you can forgive the child actors of finding their way in the acting world, discovering an own style and making authentic emotional expressions combined with their memorized lines, it is much harder to forgive them for it when there's almost no improvement to be seen three years later (except for maybe Georgie Henley). On the other hand, just like with Daniel Radcliffe, Emma Watson and Rupert Grint it takes some time to adjust. For them it also took two Harry Potter movies to get the acting really going. Sadly it makes Prince Caspian hard to watch. There are no James McAvoy and (almost) no Tilda Swanton to cover things up this time. We get Peter Dinklage instead, but that nearly suffices. Especially with Ben Barnes doing a ridiculous Spanish accent. The storyline again is smothered by Christian symbolism and the cinematography by ridiculously bad blue screen effects. The result again is an awful picture that irritates more than it amuses.

The Chronicles of Narnia: The Voyage of the Dawn Treader (2010) - 1.0 / 10

Exit Susan and Peter, enter Eustace. Two of the main protagonists of the previous two movies are replaced by a new one. Just like in the books. But at what price? Will Poulter may have a very characteristic face (which is a good thing), but is one of the worst child actors I've ever seen. On top of that Ben Barnes again plays Prince Caspian (who is almost unrecognizable compared to the previous film) but with no Spanish accent whatsoever. The story feels more like a Pirates of the Caribbean quest this time. With no succes, even if the green and blue screens aren't as ugly as in Prince Caspian. These kind of kiddie movies are too predictable, moralistic (the Christian symbolism in this one isn't even remotely subtle anymore) and boring to entertain almost anyone. Or that's what I should hope. Reality proves me wrong. Unfortunately. Maybe that's why hideous films like Eragon, In the Name of the King and The Sorcerer's Apprentice find an audiance. I can't speak for The Water Horse, The Seeker, The Spiderwick Chronicles and Inkeart (I haven't seen them), but something tells me it'll be more of the same (just like Seventh Son, which will be released next year). Maybe I should really reconsider watching the Percy Jackson movies, which I was planning to do next year...

The Tale of Princess Kaguya (2013) - 8.0 / 10

Finally! It has been almost two years since I've seen an anime movie that moved me. A Ghibli production, I should've known. While The Wind Rises did almost nothing for me, Isao Takahata's swan song maybe even trumped his debut (Grave of the Fireflies). It's almost impossible not to compare Hayao Miyazaki's final film to the one of Takahata. Both are founding fathers of Studio Ghibli and both announced their retirement in the same year. But unlike Takahata, Miyazaki's last work was a bit too much history and a bit too little fantasy. Something I really adore in Ghibli productions. Over all I like Miyazaki better than Takahata exactly because of the fantasy aspect in their works. Now the rolls are reversed: Miyazaki showed us his take on the interbellum in Japan through the eyes of Jiro Horikoshi, while Takahata brought us a captivating vision of one of the oldest Japanese folktales: "The Tale of the Bamboo Cutter" from the 10th century. His drawing is primitive and almost the antipode of Miyazaki's more refined style. Because of that I suppose some people will find this too childish or even amateuristic. I see it as an authentic and functional (an old tale requires not too sophisticated drawings) asset to this movie. For me it probably wouldn't have worked any other way. Last year I was a bit disappointed by the lack of truely majestic anime (referring to Wolf Children and A Letter to Momo) and after seeing The Wind Rises I gave up hope for this year too. Now that I've seen The Tale of Princess Kaguya, I again look forward to some new anime productions; Hiromasa Yonebayashi's When Marnie Was There in particular!

The Boxtrolls (2014) - 6.5 / 10

There weren't too many good English animation movies this year. The Lego Movie made an impression on me on a more philosophical way and I fairly enjoyed How to Train Your Dragon 2, but I think that's it. So when I heard Laika Entertainment (Corpse Bride, Coraline and ParaNorman) made a new production, it immediately got my attention. Not because Laika guarantees to bring us quality, but because I like their stop-motion approach. Over all I prefer it more than CGI. Although the screenplay of The Boxtrolls isn't that original (and actually the mid-credits scene is the best one of the whole film), it appeals to my inner child a lot. Especially the helpers of Archibald Snatcher (the bad guy) are fantastic. With the familiar voices of Ben Kingsley, Jared Harris, Nick Frost, Richard Ayoade, Tracy Morgan, Elle Fanning, Toni Collette and Simon Pegg, The Boxtrolls pleases audiences of all ages. For more original English spoken animation flicks, I guess I'll check out Cheatin', Rocks in My Pockets and Song of the Sea though.

The Drop (2014) - 7.5 / 10

There are so many reasons why a movie buff needs to see The Drop. It's James Gandolfini's last picture after his unfortunate death. It's Michaël R. Roskam's (Rundskop) second feature. It also has Tom Hardy, Noomi Rapace and Matthias Schoenaerts in it. The story is written by Dennis Lehane (Mystic River, Gone Baby Gone and Shutter Island). The cinematography is managed by one of Belgium's finest: Nicolas Karakatsanis (Linkeroever, Lost Persons Area, Rundskop, Violet and Welp). And, above all, when it comes to Belgian presence in Hollywood, The Drop transcends The Loft on every level. Especially the atmosphere (Roskam and Karakatsanis = win!) combined with Hardy's brilliant acting (together with Locke one of his best!) make an exceptional movie experience. Storywise it could've been a bit more interesting though. Just like Mystic River it's all too conventional for my taste. The moral ambiguity of Gone Baby Gone or the psychological twist of Shutter Island had a more enduring effect. While I love The Drop for its dreary mood, the narrative had more potential. Nonetheless a movie that I can highly recommend!

Weekly reviews #001

The Hobbit: The Battle of the Five Armies (2014) - 5.5 / 10

The Tolkien saga is finished. For now. As expected this trilogy didn't come even close to the original The Lord of the Rings trilogy. But, as an almost unconditional fan, I must admit I did enjoy every one of The Hobbit movies. The first one was a bit too slow and the second one made some narrative choices I didn't like, but in the end I just took it like a true fanboy. Unfortunately this wasn't the case for the final episode. Not that it didn't entertain. Not that it didn't have its moments. It just didn't do any justice to what I think is probably one of the best children's stories ever written. Bilbo was no more than an additional character, the special effects were - apart from Smaug - awful (the scene were Legolas walked over those falling bricks? no... just... no...) and almost the whole scenery took place in and between Dale and Erebor. The best scenes of the movie were those in Laketown and Dol Guldur, which is saying a lot. Apart from one scene at Gundabad and one in the Shire, there weren't even any other locations in this third installment. I know this has to do with the book, but that's just the problem: The Hobbit is shorter than every single book of The Lord of the Rings trilogy. The latter adaptations missed a lot of characters (most notably Tom Bombadil and Ghân, if I remember correctly), but nonetheless the films were diverse, exciting and not rarely very layered. Peter Jackson is a Tolkien lover and it may be that a dream came true for him, but I think Viggo Mortensen (who wasn't in any of The Hobbit movies) was right: Jackson sacrificed substance for technical and financial glory.

Thor: The Dark World (2013) - 4.0 / 10

The Marvel Universe is without any doubt one of those Hollywood hypes I just can't get my head around. What is it that makes people fall in love with those superheroes who are no more than embodiments of the American value-system? And, even more so, why are the bad guys always in business with (semi-)communists, (Arabian) terrorists or evil (Russian or Asian) scientists? The clichés are too much for me. Maybe it's because I'm European. But that doesn't explain why so many Europeans dig this franchise. So maybe it has nothing to do with all that and it's just plain old Hollywood: looking for the greatest common divisor to capitalize on, in other words the best commercial formula for the highest profit. When realizing this it isn't all too bad to watch those Marvel films, 'cause it's only Hollywood numbness and as a viewer you just need to lower yourself to that level. It then also becomes possible to measure those movies against each other. When doing so the pattern - for me - gets quite clear: the second phase of the Marvel Cinematic Universe (Iron Man 3, Thor: The Dark World, Captain America: The Winter Soldier and Guardians of the Galaxy) is way better than the first one (which only had The Avengers that distinguished itself). I'm not anticipating any of the future Marvel films (at least 11 are in the running), but when seeking brainless entertainment, I suppose there's a lot worse out there.

Deux jours, une nuit (2014) - 8.5 / 10

This must be the biggest positive surprise of 2014. After years and years of overrated pictures, the Dardennes finally made a movie that is so heartwarming (in a melancholy way) and painful (in a provocative way) that I totally get what the fuss is all about. Especially after Le silence de Lorna and Le gamin au vélo I almost gave up on them. I'm glad I gave their most recent effort a fair chance, but must admit this probably wouldn't have happened if Marion Cotillard wasn't in it. She's one of those actresses I really like and in Deux jours, une nuit, I again realize why this is. Since Jeux d'enfants I've been watching her grow and get better with every movie. Now, her role as the depressed, burned-out Sandra is without any doubt one of the best acting performances this year. Not only that, but the Dardennes made one of the most topical movies of the 2010s. When governments, like the one in Belgium, decide to go for hard and merciless cuts in government spending because of an economic recession that is caused by the same people they protect, a lot of civilians become victims of this emotionless, inhuman practice that puts "hard work" before "life quality". The Dardennes have a history of making movies in this social realist style, but never have they made it this subversive. Actually it is quite sad that this kind of movie feels subversive. Everybody goes through hard times and has moments in her/his life where all things just seem pointless. Why is it still such a taboo to talk about these problems? Or are we all supposed to not think about life itself? Are we supposed to ignore the existential void and be happy in ignorant bliss? Deux jours, une nuit moved me on a very personal level. I hope it brings some warmth to those who need it even more, 'cause finally the movie ends with an optimistic note: regardless of how many people may pretend to be better or stronger than you, there will always be those who actually care. Even in the most bleak and dark periods.

22 Jump Street (2014) - 5.0 / 10

Phil Lord and Christopher Miller have been called transgressive directors, who bring movies in Hollywood format and at the same time spread an anti-capitalist message in a subliminal way. That might be said of The Lego Movie for example, but even in Cloudy with a Chance of Meatballs it is possible - with some imagination - to find this "hidden message". I, on the contrary, tend to agree with John Podhoretz, a conservative and republican journalist for The Weekly Standard who dismissed all the liberal (in the American way) and anti-capitalist interpretations of The Lego Movie and said they all fell into a marketing trap. 'Cause in the end it is the Lego Group who profit and the anti-capitalist who pays and spreads the word of the so-called subversive message, which makes other anti-capitalists pay. So that's why I, as an anarchist and anti-capitalist, won't pay to see movies of the Lord-Miller duo. I download them and rate them poorly. So suck it. In any case, while The Lego Movie was an enjoyable film, it's harder to enjoy the cynical tone and often easy humor of the Jump Street reboots. Although I must admit I did enjoy 22 Jump Street a bit more than the first one. There were some truely humorous moments which appeal to the liberal (again, in the American way) in me. But as with a lot of movies that aim at teenagers and twenty-somethings, it just fell short in so many ways that finally the short-lived moment of entertainment ended as soon as the credits rolled over the screen.

Defendor (2009) - 7.0 / 10

A superhero movie is best when it subverts the genre itself, like in Chronicle or Birdman. Defendor does just that. What happens when someone with a vulnerable mental state claims to be a superhero, fighting Captain Industry? They are looked down upon. They are seen as harmless and pitiful. Until they start to take action. Then they need to be contained and get psychological help. This movie tries to shine a light - through the psychologist - on that vulnerability and shows us there's something noble, even something pure in people who (try to) fight injustice. Woody Harrelson is in top form playing the protagonist Arthur aka. Defendor. His quest to defeat Captain Industry is a sobering and fruitless one, but the public begins to care for him. Maybe just because of Athur's general naivety. A graffiti artist paints a wall with his portrait, calling out to "fight back". That's what this movie was about for me. Fight back. Fight the self-righteous world who divide 'normal' people from those whore aren't according to some arbitrary measurement. Defendor is a warm eulogy for those defying normality and a subtle criticism on what is perceived as sane.

Teenage Mutant Ninja Turtles (2014) - 1.5 / 10

I should've known. Nostalgy is an ill advisor. But the TMNT were always one of those cartoons that I looked forward to as a child. I liked the atmosphere of superheroes that weren't actually superheroes but turtles with names of Renaissance artists (something I didn't knew then, of course). It was exotic and appealed to my imagination. The inner child in me convinced me to watch this real-live action film and remake. You never know, right? This was even worse than I expected. Maybe it's because Nickelodeon Movies and Platinum Dunes were the main producers, but it's not only that. The writing was awful, the action choreography way too conventional and the special effects not that impressive. I wonder if I would've enjoyed this as a child in the way that I enjoyed 3 Ninjas, 3 Ninjas Kick Back and 3 Ninjas Knuckle Up. That question will remain unanswered and it isn't even that relevant. Fact is this movie was utter crap with nothing whatsoever for adults or nostalgists to enjoy...

Zombeavers (2014) - 6.0 / 10

I'm not ashamed to admit: I love b-movies. Without the restrictions of living up to commercial success or financial gain, directors tend to have a lot more creative freedom. This is definetely the case for Zombeavers. Forget special effects, these beavers are just handmade puppets who look godawful (which is a good thing). Any idea how many beaver-puns (concerning female genitalia) that can be made when talking about zombeavers? Right, they're endless. And I laughed with almost every single one of them. I wouldn't recommend this kinda movie to a lot of people. The standard of what is perceived to be good has no room for bad taste. I say bad taste is good in and of itself, because it differs from good taste and at the same time makes good taste applicable to bad movies. I'm not talking about "so bad they're good" films, 'cause more often than not that claim is used to describe movies who were intended to be good in the first place: they failed at being good and because they failed they are good. I'm talking about movies that are deliberately bad (compared to what's perceived as good taste) because they want to subvert the way we enjoy movies. Those filmmakers know there is an audiance that likes this stuff, like myself. Even entertainment can be subverted, as Zombeavers shows us. Next up: Zombees!

Super (2010) - 7.5 / 10

Another transgressive superhero movie! After watching Guardians of the Galaxy and noticing that James Gunn made a name for himself with Super, I needed to watch this. The result is wonderful! With Ellen Page, Kevin Bacon, Liv Taylor en Rainn Wilson among others, it is clear this isn't a movie that came into existence in a very alternative circuit (Gunn's screenwriting history suggests this as well). Nevertheless this whole thing screams out "b-movie!". A superhero flick with splatter and gore? Where the hero of the story just wants to kill, not punish? Come on, what's not to love about that?! Super felt a bit like God Bless America only a bit less well-aimed. A minor criticism for an otherwise enjoyable and highly crude movie. It's a bit sad that Gunn didn't bring some of this self-conscious amateurish feel and look into Guardians of the Galaxy. It could've spiced the Marvel Universe up a little.

My Sweet Pepper Land (2013) - 9.0 / 10

Best movie of the week! This marvelously shot film will probably end up in my "best of 2014" list. Hiner Saleem brings us a beautiful blend of spaghetti western and political drama, not without some witty humor and satire. Genre-bending cinema always scores high with me, especially if it has such a wonderful aesthetic. The landscapes of Eastern Turkey and Northern Iraq are magical in their desolation and fierceness. On top of the majestic cinematography and the brilliant playing on genres, the acting of Korkmaz Arslan and Golshifteh Farahani is superb and the soundtrack (including the music played on the Hang) is one that I would listen to for hours on end. The film reminded me of Tepenin ardi, a Turkish western tragedy directed by Emin Alper, which also had this wonderful aesthetic. Since I saw Tepenin ardi I realized there's more to Turkish cinema then the commercial Yeşilçam industry and the arthouse master Nuri Bilge Ceylan. Hiner Saleem might do this for Iraqi cinema. Or must I say Kurdish cinema? 'Cause let's be fair: this movie breaths Kurdish sentiment and passion through all its veins; Saleem might have more in common with the Turkish Kurd Yılmaz Güney (Yol) and the Iranian Kurd Bahman Ghobadi (Turtles Can Fly and No One Knows About Persian Cats). In any case, My Sweet Pepper Land is a masterful film that didn't get the attention and distribution it so obviously deserves.

Ink (2009) - 6.5 / 10

The weirder a movie gets, the more I'll like it. Not unconditionally, but close. My expectations for Ink were extremely high so it's pretty astonishing that it took my several years before watching it. Now that Jamin Winans released his third movie recently, Ink got my attention again. After watching it my feelings were mixed. Although it is a very strange story indeed, a lot of the movie felt very conventional. The acting was pretty mediocre (as if the movie was made for television in the 1990s), the storyline was drenched in too much pathos (with a soundtrack that magnified this feeling a lot) and the visual style felt all a bit too much "post-production editing". I get why Ink is labeled a cult movie, as I think its following is indeed very small yet passionate, but it didn't do all that much for me. Too bad, 'cause I really wanted to like this film a lot...

The Frame (2014) - 5.0 / 10

To prevent me from making the same mistake I made with Ink, I watched The Frame without any procrastination. Just like with its predecessor I didn't feel anything for this movie. Again, the concept is without a doubt very intriguing, but the same criticism I had for Winans' previous film applies for The Frame in twofold. Maybe the acting was somewhat better and the visual style a bit moderated, yet it all felt too epic for my taste. I think Winans' following is deserved although I will not become one of those followers. Nevertheless I'd recommend both Ink as The Frame to those who like bizarre and exceptional cinema.

Predestination (2014) - 8.0 / 10

Movies that depend on plottwists are always valued better after a second viewing. Is it only the twist that numbs your judgement or has it more to offer than only an interesting narrative? In the case of Predestination I'd definetely answer with the latter. Even more so, after a second viewing it got better! Once you know what is about to happen you don't have to worry anymore about so-called predictability and the tiresome competition to guess how the movie is going to end before the actual end. This ennoying trend never appealed to me and I like to be flabbergasted without dozens of suggestions about what might happen. I don't measure these kind of movies on my own capacity of how super awesome I am when guessing the end before everbody else does, proclaiming afterwards that it was just all too predictable. When valuing Predestination I like to take into account the provocative way it incorporates a brilliant gender-bending experience (thanks to the amazing Sarah Snook) and how the metaphysical inclinations of the story open the way to more philosophical questions about determinism and free choice. The movie never is the end of the thought process of the viewer. It doesn't stand or fall with its possibly (un)predictable plot. Predestination might appeal to fans of Looper, Minority Report, The Adjustment Bureau and the Wachowski's. Those who deem themselves of superior intellect, refrain yourselves from watching this. The world doesn't need more conceited losers.

Feuchtgebiete (2013) - 7.5 / 10

This is probably the most raunchy picture I've seen all year. Maybe ever. It disgusted me more than, say, The Human Centipede II. No kidding. It might be 'cause I'm gay and have no affinity whatsoever with the female body, its smells, its peculiarities and its specific organic functions. If you think you've seen it all, then I suggest you watch this movie. An atmosphere that'll amuse the punk in every one of us, but nauseate our affinity with common decency. We not only get to hear a lot about intuitively nasty stuff (shit, cum, piss, sweat, vaginal discharge, snot, anal blood,...), we also see a lot of it. Yes. See. This movie is very visceral. Some might say too visceral. I'm inclined to say the same. On the other hand, I'm just too fascinated with the (sick) way David Wnendt dares to confront us with what we all know and have. Stuff that we usually accept as extremely private and even embarrassing is brought to the center of the stage. While doing this, the movie tells the story of a girl in puberty and her desperate need for attention since her parents don't give her any. This movie transcends its mere shock value to an authentic subversive work that will claim a cult status rather sooner than later. Add some sleazy garage music from Thee Headcoatees, Joan Jett and Peaches and you've got yourself a movie like nothing you've ever seen before!

Gerontophilia (2013) - 7.0 / 10

More transgressive cinema, this time by enfant terrible Bruce LaBruce. Although Gerontophilia is without any doubt LaBruce's most conventional movie, it shocks through its content. A young man is attracted to an 82-year-old man and starts a (sexual) relationship with him. How's that for ya? Without much explicity LaBruce aims, shoots and hits - the debate about gerontophilia can be addressed. Mission succeeded. Well, for the very limited audience that ever gets to see this movie of course. By the way, a film where the SCUM Manifesto gets mentioned? That is just absolutely awesome!

Tusk (2014) - 6.0 / 10

"This could've been way better." That was the first thing that went through my mind after seeing this. It's something I've experienced several times with Kevin Smith (except for his debut Clerks, which was just perfect). Tusk, the first part of a conceptual trilogy, is funny and inventive, but misses an original approach in writing. The unexpected take on body horror by Smith was something I loved very much, as well as Johnny Depp's quirky character Guy Lapointe. However, in general the movie was a bit too much hit and miss, especially in dialogue. Definetely one of those films that will generate its own following (like with everything Smith directs) and be called "underrated" several times. Not by myself though. Nevertheless I'm looking forward to the next two episodes: Yoga Hosers and Moose Jaws.

The African Queen (1951) - 5.0 / 10

John Huston has made some brilliant films (The Treasure of the Sierra Madre and The Maltese Falcon), some moderate films (The Asphalt Jungle and The Man Who Would Be King) and some terrible films (The Misfits and Annie). The African Queen is definetely one of those moderate films. A bit better than The Man Who Would Be King, a bit lesser than The Asphalt Jungle. In any case nothing to write home about. Nonetheless I was a bit disappointed. Not because it's Huston directing (he's too precarious to rely on), but beacuse it's Humphrey Bogart and Katharine Hepburn acting. I love both of them. Like, really, adore. Especially Hepburn. It might be because of misguided romantic ideas of a lost Hollywood era. Or it might be just because I like the sight and style of them both. Anyway, both Bogart (who won his first and only Oscar for this movie and called it the best acting he had ever done) as Hepburn were not on their best. By far. Did Bogart get the Oscar because it was the first time he was seen in colour? He certainly makes a different impression when seen in colour... I liked him better in The Maltese Falcon, Casablanca, The Big Sleep and especially in The Treasure of the Sierra Madre. Same with Hepburn, who just seems sick all the time (which she partly was during the recordings). Compared to Bringing Up Baby, The Philadelphia Story, Adam's Rib and even The Lion in Winter her acting was often annoying and laughable. I get why this movie is seen as a classic, but a classic doesn't necessarily mean a good movie. This was just okay. No more, no less.

WolfCop (2014) - 8.5 / 10

Another b-movie! Yet again I found myself watching one of those movies where almost everyone looks aghast, asking themselves: "Why?" And then there's me. 'Cause it's about a cop. That's a wolf. That kills bad guys. Who are shapeshifters. And have a kind of satanic cult. With a soundtrack composed by RidingEasy Records (the heavy psych / fuzz label that signed awesome bands like Black Prism, Salem's Pot, Electric Citizen, Albino Python and The Picturebooks and (re-)released tapes of Saint Vitus, Graveyard, Witchcraft and Orchid). Oh, and it has tons of blood, gore and splatter. And to top it all off, it has an awesome looking werewolf reminiscent of those in Werewolves on Wheels, not that over-stylized Twilight shit. I can keep on going. The only question to ask yourself is: "Why not?" This is the sort of movie that's the ultimate kind of entertainment for me. Compared to Hollywood this Canadian movie is low budget, but don't be fooled, the total cost still is around €700.000. However, when you see the trailer of that other, insanely stupid looking, Canadian werewolf movie Wolves (which actually will get a theatrical release in Belgium) and know that one cost almost 15 million euro's, one can wonder why WolfCop doesn't suffice. To throw in some other numbers: the Danish werewolf (art)movie When Animals Dream had a budget of around 2.5 million euro's and the latest American blockbuster about werewolves (The Wolfman, 2010) cost 123 million euro's. I only want to point out the ridiculous waste of money when it comes to some movies. If an entertaining movie (WolfCop) costs €700.000 and a more highbrow movie (When Animals Dream) costs €2.5 million, isn't that enough? Why must entertainment be funded by such capital when it can be made with much less? Such capital prevents true creative freedom, 'cause money is restrictive, not liberating. Above all, it's not that this kind of capital is needed for technical progress, 'cause we're not looking at themes like in Avatar, Gravity or Interstellar. This is horror. Pictures like Wolves and The Wolfman are redundant and therefor waste. We need a wolfcop to prevent this crap from happening in the future!

Weekly reviews in English

Due to unemployment there's a lot of time to watch movies. Since it is impossible to elaborate on every of those movies, I will start writing shorter reviews in English on a weekly basis. Maybe this will only last for a month or two. Maybe it'll carry on for much longer. Nothing is certain at this point. But then again... When is it ever?

"Why English?", you might wonder. I won't stop writing longer reviews in Dutch (and posting them here as well as on TheObservants.be and DeWereldMorgen.be), but I use a lot of English film media and websites also. A more efficient way of coping with that, is starting to write some stuff in one of the most commonly written and understood languages on the web: English.

It has been a while since I've written in another language than my own, so forgive me if I make some mistakes at first. My vocabulary and grammar tend to broaden once I start using and thinking in another language, but it might take some time. Especially to get rid of literal translations and expressions.

In the meantime I hope my reviews will entertain, inform and provoke you. The goal is to write short reviews of all films I've watched the passed week and post these every Monday. Sometimes this will be a lot, sometimes it'll be almost nothing.

Anyhow, I hope everyone will enjoy this next chapter on my blog!

Waste Land (2014)

Score:  6.5 / 10

Eén van de grote Belgische premières op het Film Fest Gent dit jaar was de nieuwe langspeler van Pieter Van Hees (Linkeroever en Dirty Mind). Naast The Loft, Welp, Violet, Lucifer en Eau Zoo was het ook één van de films waar een Vlaamse regisseur aan het roer stond. Waste Land is opgenomen in Brussel en toont een stukje van onze hoofdstad waar de nasleep van Belgiës koloniale verleden nog erg voelbaar en aanwezig is.

Politie-inspecteur Leo Woeste (Jérémie Renier) stoot op een moord die hem onder het vel kruipt. Al snel verliest hij zich in de zaak en gaat hij er psychologisch helemaal onderdoor. Wat aanvangt als een zoveelste Belgische politiefilm, evolueert op die wijze naar een sfeervolle en duistere paranoiathriller, een Belgische neo-noir zelfs. Tegen de achtergrond van de Congolese gemeenschap komt Woeste in contact met de Afrikaanse schone Aysha, bizarre voodoo rituelen en mysterieuze artefacten, intense en uitbundige feestjes, illegale en brute worstelwedstrijden en stoot hij tegen de muur die gecreëerd werd om het imperialistisch opportunisme van de bourgeoisie te verdoezelen. Als klap op de vuurpijl blijkt zijn vriendin Kathleen zwanger te zijn. Al deze ingrediënten doen de sowieso al emotionele Woeste wankelen en voor hij het weet is niets nog wat het lijkt. Ook als kijker verlies je al snel vat op wat reëel is en wat niet.

Het is, voor de tweede keer (na Linkeroever), de verdienste van Van Hees dat hij de typische genrekenmerken uit Belgische cinema zodanig weet te benutten dat het een atypische film oplevert. Het beklijvende acteerwerk van Renier (die we vooral kennen uit het oeuvre van de Dardennes) en karakterkop Natali Broods (Any Way the Wind Blows, Een Ander Zijn Geluk, De Helaasheid der Dingen, Swooni en de series David, Met Man en Macht en Zone Stad) zijn echter de sterkste kwaliteit van de prent. Vul dat aan met de uitstekende Guinee-Bissause Babetida Sadjo en een prototypische, maar geknipt-voor-de-rol zijnde Peter Van den Begin, en je zit met een cast die zowat de hele film draagt. Niet dat Van Hees de controle verliest, maar sommige plotlijnen zijn toch wat weinig uitgewerkt en de exclusieve focus op Woestes psychologische terreur zorgt ervoor dat alles er rond wat te weinig diepgang mee krijgt. Een tekortkoming waar Van Hees ook al aan leed in Linkeroever trouwens.

Waste Land wordt beschouwd als het slotstuk van Van Hees' trilogie van de Anatomie van Liefde en Pijn. Niet dat de films voor de rest enige betrekking op elkaar hebben. Conceptuele trilogieën zijn de Belgen duidelijk niet vreemd, want ook Gust Van den Berghe maakte met Lucifer een einde aan zijn trilogie van vergeten literaire grootheden uit de Lage Landen en, twee jaar geleden, deden Brosens en Woodworth hetzelfde met hun ecologische trilogie. Ik ben alvast benieuwd wat al deze cineasten in de toekomst voor ons in petto gaan hebben!

Hoe dan ook, met Waste Land speelt er momenteel een interessant stukje vaderlandse cinema in de zalen. Persoonlijk hadden Welp, Je Suis à Toi, Violet en L'Étrange Couleur des Larmes de Ton Corps een grotere impact op mij, maar Waste Land mag toch op de vijfde plaats gaan staan wat Belgische releases uit 2014 betreft (van de elf die ik reeds zag). Anderzijds moet ik wel bekennen dat ik The Drop, Alleluia, Image, Halfweg, Seuls à Bord, Todeloo, Tombville, Colt 45 en Deux Jours, Une Nuit nog niet zag. Geen meesterwerk, maar een frisse film uit het Belgische filmlandschap.

Trailer WASTE LAND

Interstellar (2014)

Score:  8.0 / 10

Ruimtevaart, elke regisseur die vereeuwigd wil worden in de filmannalen waagt er zich wel eens aan. Nadat J.J. Abrams de Star Trek franchise een reboot gaf en James Cameron met Avatar het sci-fi genre de visueel-technische boost bracht die in deze hypermoderne tijden niet kon uitblijven, was het maar een kwestie van tijd alvorens andere "grote" regisseurs ons hun kijk op het universum zouden meegeven. Na een hoogst geanticipeerde maar uiteindelijk behoorlijk flauwe poging van Ridley Scott om ons een nieuwe Alien te brengen met Prometheus in 2012, wou men ons in 2013 de heropleving van de ruimtevaart niet doen vergeten: M. Night Shyamalans After Earth, Joseph Kosinski's Oblivion en Neill Blomkamps Elysium deden alle, met wisselend succes, hun intrede. Ook Ender's Game, Star Trek Into Darkness en Riddick voegden zich, minder origineel, in het rijtje. Onder de radar passeerde dan weer het straffe kleinood Europa Report. Allen verbleekten ze echter bij Alfonso Cuaróns Gravity. Een film die, vooral door zijn technische vernuft, voor het eerst sinds Avatar prompt tot sci-fi klassieker werd omgedoopt. 

Gravity bracht een jaar doodse stilte met zich mee. Ruimtevaartfilms kregen opeens een nieuwe standaard waar men zich schijnbaar niet aan wou meten. Tot nu. Opnieuw een grote naam. Opnieuw een instant klassieker. Christopher Nolans Interstellar werd reeds zijn 2001: A Space Odyssey genoemd in binnen- en buitenlandse pers. Dat zijn grote woorden. En ze zijn niet geheel onterecht. Net als Kubricks meesterwerk, dat het in de eerste plaats van sfeer en cinematografie moet hebben, is ook Nolans jongste een stukje cinema dat een (te) rechtlijnige inhoud schuwt. Nolan is dan ook een Hollywoodregisseur die verschilt van vele van zijn collega's door zijn kijkpubliek nooit te onderschatten. Meer zelfs, een film van Nolan vraagt toch enige inspanning van de kijker. In Interstellar is dat meer zo dan in gelijk welke andere prent uit zijn oeuvre.

Die inspanning loont. De dystopische toekomst die Christopher Nolan en zijn broer en co-scenarist Jonathan schetsen, voelt akelig reëel aan. Geen robots, virussen, asteroïden of aliens die de Aarde overnamen of verwoestten, maar een gestage ecologische teloorgang. Boeren en landbouwers zijn het knelpuntberoep van de toekomst en de geschiedenis wordt herschreven om de bevolking in het gareel te houden, dat is alles wat we te weten komen. Er heerst geen post-apocalyptische sfeer, alleen een berusting in een nieuwe realiteit. Cooper (vertolkt door een, na Dallas Buyers Club en True Detective, alweer verbluffende Matthew McConaughey), een ex-NASA piloot, werkt als maïsteler en probeert zijn beide kinderen en schoonvader te onderhouden in een door stof- en zandstormen getroffen Midwesten. Een uur later bevinden we ons in de ruimte. Meer ga ik niet vertellen omdat het toch alleen maar de kijkervaring zou ondermijnen. Nolan zou het niet anders willen, zoals af te leiden valt uit de eerder cryptische trailers die de ether werden ingestuurd.

Net als in Nolans vorige werk, zijn plottwists een cruciaal aspect van het verhaal. Al moet gezegd dat Interstellar het duidelijk niet moet hebben van deze twists. Wat inhoudelijk interessanter is, zijn de filosofisch-wetenschappelijke assumpties. Of die allemaal realistisch zijn, vraag je beter aan mensen die Albert Einstein, Stephen Hawking en Brian Greene wat beter begrijpen dan ikzelf. Wat de circulaire ondertoon betreft, die van Interstellar een bijna ondoorgrondelijke prent maakt indien je zoekt naar een lineair verhaal, kan ik daarentegen wel zeggen dat er een rationeel-filosofisch draagvlak voor is. Ons hedendaagse (populistische) wetenschapsparadigma houdt zich sterk vast aan lineaire oorzaak-gevolg relaties en de, niet zelden hieruit volgende, paradoxen die men poogt weg te werken. Het theoretische karakter van paradoxen vergeet echter dat in de realiteit zo'n paradoxen vaak irrelevant zijn en we op veel vlakken sowieso circulair denken en daarnaar handelen, zonder enig probleem. Wanneer je de film bekijkt vanuit die filosofische assumptie (je hoeft écht niet thuis te zijn in metafysische ideeën daarvoor), krijg je een mooie ode aan een alternatieve zienswijze (circulariteit) die zich, ironisch doch onvermijdelijk, manifesteert in een lineaire film. Als ik deze alinea evengoed in het Swahili had kunnen schrijven, kan ik u alvast beloven dat de film, zoals ik reeds zei, van u toch enige inspanning zal vragen.

Wat veel dominanter is dan de verhaallijn, is de donkere sfeer die deze keer veel sterker naar voren komt dan in andere Nolan films. In eerste instantie dankzij Hans Zimmer die voor de gelegenheid in Philip Glass modus componeert. Minstens even belangrijk is natuurlijk het visuele aspect. Net als Gravity is Interstellar een cinematografisch pareltje. Hoewel Nolan geen Emmanuel Lubezki in zijn crew had zitten, is het werk dat Hoyte Van Hoytema aflevert, zeker even straf. Wat Lubezki met digitale fotografie deed voor Gravity, weet Van Hoytema met pellicule te doen voor Intersetellar. Niet exact hetzelfde, wel een technisch equivalent. Het gebeurt dan ook meer dan eens dat je vol van ontzag zit te staren naar het scherm. De landschappen van IJsland vormen bovendien de ideale locatie om dat ontzag te maximaliseren naar een staren-met-open-mond houding.

Uiteraard zijn er ook wat minpuntjes. Zo is de doeltreffendheid van het scenario niet zo verbluffend als in Memento, The Prestige, The Dark Knight of Inception. Net zoals The Dark Knight Rises duurt de film ook gewoon te lang. Niet iedereen zal dat zo aanvoelen, maar net geen drie uur is me toch wat te veel van het goede en komt - wat mij betreft althans - te dicht in de buurt bij de vermoeiende hype om films onnodig lang te rekken. Niet dat Interstellar op de zenuwen werkt of verveelt, alleen is de sfeer wel erg duister en de soundtrack wel erg minimalistisch, waardoor je als kijker soms geen adempauze meer krijgt. De robots TARS en CASE zorgen bijvoorbeeld voor de enige humoristische noten tijdens deze epische trip doorheen ons universum en daar had Nolan toch wat minder spaarzaam op mogen zijn.

Daarnaast wordt de cast, op Matthew McConaughey na, zwaar onderbenut. De meeste personages zijn eigenlijk, ondanks de lengte van de film, te oppervlakkig om echt mee te voelen. De relatie tussen Cooper en zijn dochter Murph (Jessica Chastain) is nog net tastbaar, maar met hun zoon / broer Tom (Casey Affleck) en schoonvader / grootvader Donald (John Lithgow) is er al heel wat minder affiniteit. Hetzelfde geldt voor de relatie tussen Amelia (Anna Hathaway) en haar vader dr. Brand (Michael Caine), de eenzame dr. Mann (Matt Damon) en Murphs vriend Getty (Topher Grace). Door het gebrek aan emotionele draagkracht gaan sommige verhaallijnen (minstens gedeeltelijk) de mist in. Het wow-effect is er wel, maar het gebeurt op eerder rationele dan gevoelsmatige wijze.

Dit zijn tekortkomingen waarmee Nolan wel eens vaker te kampen heeft. Soms is het verhaal zó sterk dat je die door de vingers ziet. Bij Interstellar moet je daarentegen al een echte techneut of een fotografie-passionista zijn om er niet over te struikelen. Dat neemt niet weg dat de beleving en sfeer een erg uitzonderlijke filmervaring maken. Dat memorabele gegeven, een film die onder je huid kruipt zeg maar, verantwoordt de instant klassieker status ontegensprekelijk. Alleen zijn instant klassiekers niet noodzakelijk de beste films. Laat het er ons op houden dat Interstellar misschien wel de film van 2014 is waar je niet om heen kan, maar het is alvast niet dé film van 2014.

Trailer INTERSTELLAR

Welp (2014)

Score:  8.0 / 10

"Het gaat goed met de Belgische cinema." Het is een uitspraak die u de voorbije jaren wel eens meer kon lezen of horen. De Dardennes die vriend aan huis zijn in Cannes, Matthias Schoenaerts die steeds meer internationale faam geniet, de hogere vertegenwoordiging van vrouwelijke regisseurs in het Belgische filmlandschap, Rundskop en The Broken Circle Breakdown die genomineerd werden voor de Oscar voor beste niet-Engelstalige film, Van Looy en Roskam die Hollywoodprenten inblikken, kassarecords voor Belgische films in de grote cinemacomplexen, steeds meer kleinschalige prenten halen officiële bioscoopreleases (ook al blijven de bezoekers daar nog steeds erg laag) en worden vertoond op internationale filmfestivals,... Of die positieve tendens zich ook vertaalt naar de kwaliteit van de films is uiteraard een ander paar mouwen. De inspiratie van de Dardennes is al even zoek, Van Looy blikte een draak van een film in met The Loft en vaak lijkt er toch meer marketing dan inhoud achter het kassucces van bepaalde films te zitten (cf. Verheyen en Coninx bezitten (tegenwoordig) meer naambekendheid dan talent en Kampioen Zijn Blijft Plezant! was de meest bezochte Belgische film sinds Loft).

Het succes is dus niet zelden een holle doos. Wat er zich in de schaduwen van dat succes afspeelt, is echter wel interessant. Zonder garantie op kwaliteit zie je daar wel een pak meer artistieke vrijheid, meer authenticiteit en meer experiment. De kant-en-klare pap mag tegenwoordig dan wel verkocht worden in sexy verpakkingen, de inhoud is vaak niet meer dan de welbekende recepten. Enter Jonas Govaerts en, niet onbelangrijk, Nicolas Karakatsanis. De eerste u misschien bekend als ex-gitarist van The Hickey Underworld, de tweede maakte zijn faam als cameraman van o.a. Linkeroever, Lost Persons Area en Rundskop. Naast Welp kon Karakatsanis' naam dit jaar ook gezien worden op de credits van Violet, The Drop en The Loft. Govaerts en Karakatsanis zijn erin geslaagd het horrorgenre in ons land (weer) een plaatsje te geven in het mainstream circuit. Het is vermoedelijk geleden van het (amper gekende) The Flemish Vampire uit 2007 dat er een Vlaamse horrorfilm in de grotere zalen gedraaid heeft. Niet dat het genre in ons land dood was. Onder meer Fabrice Du Welz, Hélène Cattet & Bruno Forzani en Joël Rabijns & Yves Sondermeier hielden het in leven.

Maar Welp dus. Zonder enige twijfel één van dé horrorfilms van het jaar. Dat zullen we hoe dan ook geweten hebben nu de film ook haar eigen commotie wist te veroorzaken. De "Kinderen Toegelaten" rating heeft al heel wat debat opgewekt, niet zelden met een hoge dosis verontwaardiging. De KT-rating is tevens de aanleiding geweest voor populistisch politiek opportunisme. Behalve Gatz' poging om strengere controles door te voeren (één van de niet-uitgesproken gevolgen van zijn "modernisering"), is alles aangaande Welp echter fictieve horror. Iets wat een gemiddeld kind van 12 jaar en ouder in deze tijden echt wel begrijpt. Om het even te schetsen met een persoonlijke anekdote: toen ik 12 was, ben ik gaan kijken naar de KNT-films The Sixth Sense, Final Destination en Deep in the Woods. Mits voldoende strategie was binnenglippen in KNT-films echt geen moeite. Die tactiek heb ik nadien nog talloze malen overgedaan met o.a. The Ring, Resident Evil, Ghost Ship, Final Destination 2 en Wrong Turn. Trauma's heb ik er nooit aan over gehouden. Nachtmerries veroorzaakt door films waren me daarentegen niet vreemd - ik heb 's nachts hevige, slapeloze en angstige episodes ervaren, alleen waren de "boosdoeners" onder meer de Oscarwinnaar Gandhi en de IMAX-voorstelling van de documentaire Ring of Fire. Wat ik maar wil zeggen, is dat ieder kind anders is. Zeker voor een hedendaagse 12 tot 16-jarige is al dat structurele paternalisme nergens voor nodig.

Het is natuurlijk iets anders om met kinderen jonger dan 12 jaar naar Welp te gaan kijken (ook al blijft die leeftijdsgrens arbitrair). Dat is echter ook wat de filmkeuringscommissie meedeelde. Een "Kinderen Toegelaten" rating impliceert dus niet dat de scoutsleiding met haar welpen (leeftijd van 7 tot 11 jaar) naar Welp kan gaan kijken. Of anders: ze kunnen wel, maar het is op verantwoordelijkheid van de begeleiders. Kinderen onder de 12 jaar kunnen in alle geval niet zonder toezicht binnen. Tenzij ze inventief genoeg zijn natuurlijk. En dan is dat ook gewoon zo. Een 8-jarige die kost wat kost Welp wil zien, zal die ook kunnen zien. Tot zover mijn kijk op dit debat.

Als film is Welp alleszins een absoluut plezier, zéker voor horrorliefhebbers. Met een fenomenale soundtrack (niet zelden geïnspireerd door giallo films), pulperige dialogen, een relatief hoge dosis bloedvergieten (doch niet de gore die men lijkt te suggereren in de media), zeer atmosferische cinematografie en authentiek acteerspel is Welp het strafste stukje cinema dat we dit jaar al zagen van Belgische makelij (nipt gevolgd door Je Suis à Toi). Over de inhoud wil ik niet al te veel weggeven omdat het verrassingseffect van de film een deel van de ervaring maakt. U weet dat het over een scoutskamp gaat. U weet dat het zich afspeelt in de Ardennen. U weet dat het om horror gaat. Als dat u aanspreekt, ga deze film dan zeker bekijken. Met Halloween in het verschiet, is een avondje goed griezelen een leuk verzetje. Al een geluk dat de middelbare scholieren dit jaar minstens één horrorprent probleemloos kunnen bezoeken tijdens het Allerheiligenverlof!

Trailer WELP

Leijonasydän (2013)

Score:  6.0 / 10

Naast onder andere Clio Barnard (The Selfish Giant) en Anthony Chen (Ilo Ilo) noemde Variety ook Dome Karukoski als één van de tien regisseurs om in het oog te houden. Karukoski is bij ons, ondanks zijn oeuvre van al vier speelfilms, niet echt een bekende. De Cypriotische Fin bracht onlangs zijn vijfde film uit, Leijonasydän, ook wel Heart of a Lion, over een ex-gedetineerde neonazi die verliefd wordt op een vrouw die een donkergekleurd kind overgehouden heeft uit een vorige relatie. In België was de prent vooralsnog enkel te bekijken op het Brussels Film Festival.

Hoewel het “liefde vs. principes” verhaal niet nieuw is, weet Karukoski via een relatief boeiende karakterstudie toch wat toe te voegen. Teppo, een neonazi die verliefd wordt op de Finse schone Sari, poogt zijn vaderlandslievende racisme om te zetten in een eermoraal die vrij is van racistische bevooroordeeldheid. Al snel blijkt 'ras' een minder grote rol te spelen dan 'eer' en aanvaardt hij Sari's kind Ramadhani als het zijne. Wanneer dat kind ook nog eens een moslim blijkt te zijn, is voor Teppo een cruciaal moment aangebroken: weg gaan bij Sari of Ramadhani een plaats geven in zijn leven.

De film focust zich heel erg sterk op de problemen die een neonazistische ideologie kunnen te weeg brengen in de huislijke en microsociale sfeer. Teppo's halfbroer Harri is namelijk ook een lid van de bende neonazi's en die heeft het nog een pakje moeilijker om Ramadhani te aanvaarden. Karukoski weet met Teppo een interessant personage neer te zetten dat de conflicten probeert te kanaliseren zonder zijn (nazistische) eigenheid te verliezen. Alleen ontbreekt het de film nogal wat aan sociale context en blijft het portret daarom wat aan de oppervlakte hangen. Dat hoeft niet altijd een tekortkoming te zijn, maar in Leijonasydän is de schets van de neonazi's nogal conventioneel en is Teppo's ontwikkeling de enige echt boeiende plotlijn.

Deze film is dan ook eerder een karakterstudie dan een intelligente of creatieve kijk op neonazisme zoals in onder meer This Is England of Adams Æbler. Als karakterstudie schiet hij hier en daar echter te kort. Zo weet acteur Peter Franzén (Teppo) te beklijven, maar blijft het getormenteerde karakter van de levensbeschouwelijke keuzes die hij moet maken uit. De innerlijke strijd lijkt eerder uitgevochten te worden met Harri, die vaak niet veel meer is dan een karikatuur, dan met zichzelf. De rauwheid van het neonazistische milieu waarin de film zich grotendeels afspeelt, is bovendien nergens te bespeuren in de filmstijl. Het eindresultaat is een onderhouden, zij het weinig memorabel stukje Finse cinema.

Het is dan ook eerder curieus dat Karukoski door Variety in dezelfde lijst werd vermeld als Barnard en Chen, die toch veel dieper wisten te graven en met hun films globale problemen in een microklimaat in beeld wisten te brengen. Leijonasydän is niet zonder verdienste en zal zeker een publiek weten aan te spreken, alleen leverde de film niet het gewenste effect bij me op door de eerder conventionele aanpak.

Trailer LEIJONASYDÄN

Guardians of the Galaxy (2014)

Score:  7.0 / 10

Als er één franchise is waarmee Hollywood vandaag zekerheid op scoren heeft, dan is het wel elke (co-)productie met Marvel Studios. Van de zes grote studio's die vandaag de toon zetten, zijn er vier die serieuze munt slaan uit dat universum. Columbia met The Amazing Spider-Man, 20th Century Fox met de X-Men en Paramount (tot 2011) en Disney (vanaf 2012) met de Avengers. Met Guardians of the Galaxy komt er nog een horde superhelden bij die klaar staan om de wereld te veroveren.

Of dat toe te juichen is, hangt af van je voorkeur evenals je positie tegenover Hollywood. Net als alle andere Marvel films, bulkt ook deze prent uit van de epische muziek, bombastische actiechoreografie, oeverloze cgi's en talloze oneliners. Inhoudelijk gebeurt alles met een grote knipoog en wordt de zelfrefererende humor verdergezet die ook The Avengers, Iron Man 3 en Captain America: The Winter Soldier reeds typeerden.

In Guardians of the Galaxy, geregisseerd door James Gunn (bekend van de superheldenparodie Super), nemen vijf kleurrijke outlaws het op tegen een prototypische schurk die een hele planeet wil vernietigen. Terwijl de Avengers de Aarde proberen te beschermen, staan Star-Lord, Gamora, Drax, Groot en Rocket in voor de bescherming van ons universum. Even sarcastisch, bijdehand en eigenzinnig als Tony Stark en co. krijgen we alle superheldenclichés over ons heen met dezelfde lading ironie die Marvel de laatste jaren zo typeert. Die ironie heeft nooit echt gewerkt omdat ze vaak niet meer is dan een inventief trucje om megalomane cinema aan de man te brengen. Eén keer lukt dat, een tweede keer prik je er door, vanaf de derde keer lijkt het trucje zowat al haar kracht verloren te hebben.

Bijval voor deze commerciële big budget film is me dan ook een stap te ver. Al moet ik wel toegeven dat het nieuwe superheldenteam een (relatief) frisse wind is in een landschap dat al meer dan zes jaar door dezelfde figuren gedomineerd wordt. Deze frisheid werkt beter dan de ironie waarmee deze films hun sérieux pogen te relativeren. Want hoe je het ook draait of keert, het is niet uitzonderlijk dat Marvelfilms twee tot zelfs vijf keer hun geïnvesteerde budget terugverdienen. Het zijn bastionnen van kapitalistische marktwerking en op dat vlak ontbreekt het deze films integraal aan ironische zelfreferentie. De helden die ten toon worden gesteld in de films, bevechten dan ook alleen maar zeer voor-de-hand-liggende bad guys en hoewel er voor vrijheid gestreden wordt, is die vrijheid steeds de stereotype Amerikaanse vrijheid waar ieder weldenkend individu al decennialang doorheen heeft geprikt.

In Guardians is dat niet anders. Star-Lord en co. trekken ten strijde tegen de nietsontziende Ronan, een radicaal die totale vernieling wil brengen om enkele oude rekeningen te vereffenen. Hij brengt de vrijheid in gevaar van Xandar, één van de (fictieve) planeten uit de Andromedanevel. De helden van dienst, niet bepaald onderlinge vriendjes, vinden elkaar dan toch voor een gemeenschappelijke strijd tegen Ronan en de zijnen. Zelfs een alliantie met het Nova korps, de krijgsmacht van Xandar, is niet uitgesloten. Zoals dat gaat in de Marvelfilms, is het “eind goed, al goed” en krijgen we meteen een aanzetje voor een (hele hoop) sequel(s).

Hollywood heeft ongetwijfeld ergere jaren gehad als het op superheldenfilms aan kwam. Met Captain America: The Winter Soldier, The Amazing Spider-Man 2, X-Men: Days of Future Past en Guardians of the Galaxy heeft Marvel er een relatief vernieuwend jaar op zitten. Niet dat deze films een plaats in de geschiedenisboeken verdienen, maar in Tinseltown innoverend zijn, is als verwachten van een rechtse regering dat ze hun besparingsbeleid heroverwegen. De onwaarschijnlijke mainstreaming van een niche zoals Marvel zal dan ook nooit de dada worden van menig cinefiel, maar ze heeft wel een generatie in haar ban. Of dat een duurzaam gegeven is, zal de tijd uitwijzen. Ondertussen kunnen we, al dan niet op ironische wijze, genieten van het al bij al nog niet zo verschrikkelijke Guardians of the Galaxy.

Trailer GUARDIANS OF THE GALAXY

Diplomatie (2014)

Score:  7.5 / 10

Wat de biopic voor 2013 was, zijn de tweede wereldoorlog films voor 2014. Het jaar dat om de herdenking van WO I zou moeten draaien, wordt hierdoor gekaapt door de herdenking aan de tweede wereldoorlog. Alsof we er tegenwoordig nog niet genoeg aan herinnerd worden door de joodse lobby en liberale flagellanten...

Zoals ik reeds zei in mijn recensie van Lore, is WO II stilaan een compleet verzadigd onderwerp geworden. De oerconventionele en vervelende films The Monuments Men en The Book Thief werden met veel tralala onze zalen in gekatapulteerd. In het arthouse circuit kregen we Ida, Wakolda en Zwei Leben te zien, waarvan die laatste twee vreselijk inspiratieloos waren. Van dichter bij huis verscheen de Nederlandse productie Oorlogsgeheimen, welke ik bewust vermeden heb. In The Centenarian Who Climbed Out the Window and Vanished, The Wind Rises, The Grand Budapest Hotel en The Railway Man speelde de tweede wereldoorlog eveneens een rol. Het voorbije half jaar werden we dus geconfronteerd met elf films die WO II als (een) referentiepunt gebruiken. Maar de kous is nog niet af. Er staat ons ook nog heel wat WO II Oscarbait (dubbel zo ergerlijk!) te wachten: Fury met Brad Pitt, Logan Lerman en Shia LaBeouf, Suite Française met Michelle Williams, Kristin Scott Thomas en Matthias Schoenaerts en de biopics (driedubbel zo ergerlijk!) Unbroken van Angelina Jolie met een script van de Coens en The Imitation Game met Benedict Cumberbatch, Keira Knightly en Mark Strong. Inspiratie te kort?

In Diplomatie, de elfde WO II film die in de voorbije zes maanden verscheen, staat de dialoog centraal. Hiermee verschilt hij van alle bovenstaande prenten. Hoewel Ida, The Wind Rises, The Centenarian Who Climbed Out the Window and Vanished en vooral The Grand Budapest Hotel allen ook hun verdiensten hebben, is het Diplomatie welke ik verkies te bespreken. Deze film, een adaptatie van het gelijknamige theaterstuk van Cyril Gély uit 2011, brengt ons het nachtelijke gesprek tussen de Duitse nazigeneraal Dietrich von Choltitz en de Zweedse diplomaat Raoul Nordling te Parijs aan de vooravond van haar bevrijding. De ene blind gehoorzaam aan de bevelen die hem opgedragen werden en de andere overtuigd van de kracht van woorden. Indien von Choltitz de bevelen van Hitler had uitgevoerd, had Parijs in lichterlaaie gestaan en hadden we vandaag geen Louvre, Eiffeltoren, Opéra Garnier, Gare Montparnasse, Arc de Triomphe, Notre-Dame, Place de la Concorde en Dôme des Invalides meer gehad. Parijs staat er nog, dus we weten allemaal hoe het gesprek, en dus de film, afloopt.

Een dialoogfilm moet het vooral hebben van zijn acteurs, de scenarist(en) en de provocerende gedachtegangen. Richard Linklater en Roman Polanski zijn bijvoorbeeld twee cineasten die reeds meermaals bewezen dat het mogelijk is om met weinig middelen en veel dialoog films te maken die niet alleen intelligent, maar ook verrassend en stimulerend kunnen zijn. Volker Schlöndorff, bij het grotere publiek vooral bekend dankzij Die Blechtrommel, hoeft echter niet onder te doen. Hij loopt alleen wat gebukt onder de thematiek: nazi's. Dat die thematiek stilaan haar kracht aan het verliezen is, niet in de minste plaats door nazi's en hun ideologie steeds af te bakenen in tijd en ruimte, draagt bij aan de afstomping en desinteresse waarmee ik films met dergelijk thema bekijk. Het doet wat denken aan alle clichés inzake het Rode Gevaar of, recenter, de "moslimterroristen". Door al deze fenomenen in tijd en ruimte af te bakenen, lijkt het wel alsof we dit van op een afstand kunnen waarnemen, waardoor we vergeten dat onze eigen leefwereld steeds meer tekenen vertoont van totalitarisme, onverdraagzaamheid en dictatuur. Door telkens te verwijzen naar nazi's, communisten of terroristen als belichaming van alles wat slecht is, valt het liberale Westen buiten schot en hoeven we niet aan zelfkritiek te doen. In Diplomatie krijgt dat liberale Westen zelfs een steuntje in de rug: door Zweden meermaals op te voeren als "neutrale speler" (een prototypisch liberaal fantasme), lijkt het alsof conflicten alleen maar kunnen opgelost worden vanuit een "neutrale" positie. Het streven naar neutraliteit wordt op die manier een doel op zich en men vergeet dat de middelen die hiervoor ingezet worden, vaak alles behalve neutraal zijn.

Het machtsspelletje tussen von Choltitz en Nordling botst van het ene obstakel tegen het andere. Von Choltitz denkt in oorlogstermen, Nordling denkt aan de burgerslachtoffers. Het is dan ook meteen duidelijk waar de sympathieën van de kijker zullen liggen. Met enige wil zou je je wel kunnen inleven in de oorlogsmentaliteit van von Choltitz, maar dat blijkt al snel onmogelijk gegeven de hallucinante uitspraken die hij doet. In die zin slagen de scenaristen, Schlöndorff en theaterschrijver Gély zelf, er maar moeilijk in de positie van de warmonger te kaderen: het blijkt om niet meer te gaan dan slaafse gehoorzaamheid, om een compleet gebrainwashte mentaliteit die niet denkt in termen van slachtoffers, maar in termen van overwinningen. Misschien is oorlog ook niet meer dan dat: het menselijk leed integraal wegredeneren, inclusief dat van jezelf. Zo blijft alleen de oorlog nog aanwezig en is een mensenleven niet meer dan een cijfer in de statistieken. Denkende aan Syrië, Irak, Gaza en Oekraïne lijkt er nog niet al te veel verandert te zijn... Behalve dan dat we kunnen doen alsof het vandaag allemaal geschifte zionisten, Russen en moslims zijn die het leed veroorzaken, terwijl wij - als liberale Westerlingen - lang niet zo barbaars zijn. Het moet comfortabel zijn om met zo'n ongeïnformeerde en zelfingenomen blik de wereld waar te nemen.

De film neemt zijn meest interessante wending wanneer Nordling eindelijk denkt von Choltitz overtuigd te hebben. Op dat ogenblik wordt het voor de Duitse generaal namelijk persoonlijk. Het niet opvolgen van een rechtstreeks bevel van een hoger geplaatste militair, werd namelijk bestraft met het (her)nieuw(d)e gebruik van de Sippenhaftung. Hoewel dit nooit in de legislatuur van het Derde Rijk werd vastgelegd, kwam het er op neer dat wanneer een militair weigerde om een bevel op te volgen, zijn familie gevangen genomen zou worden door de Gestapo, met eventuele afvoering naar de werkkampen of liquidatie tot gevolg. Met von Choltitz' familie op het spel, kon Nordling appelleren aan de menselijkheid in het monster - ook de generaal blijkt een vader en een echtgenoot te zijn.

Dit is ongetwijfeld één van de sterkere WO II films van de voorbije jaren. Alleen is de tijd waarin dergelijke films me écht konden verrassen al lang voorbij. Door voortdurend de focus te blijven leggen op de nazi's uit het verleden, vergeten we steeds meer dat ook zij ingebed zaten in een socio-economische en culturele context. Mensen die vandaag luid schreeuwen dat ze niets met nazi's te maken hebben, dat fascisme een begrip uit het verleden is en dat alle communisten geschift zijn, zien al lang niet meer dat zij zelf alle tekenen vertonen van een opgejut, gefrustreerd en ideologisch gebrainwasht volk zoals dat in de eerste helft van de 20ste eeuw ook was. Vandaag is de liberale traditie zogezegd "de onze". Een traditie die we met geëxporteerd geweld moeten beschermen tegen "domme mensen" en "terroristen". Zelfkritiek is ver zoek, politieke onderdrukking wordt steeds meer een middel om problemen op te lossen en het geloof in een sterke staat heeft plaatsgemaakt voor het geloof in een sterke markt, alsof die vrij zou zijn van dictators en oorlogsmisdadigers. Om al deze redenen verliezen WO II films voor mij steeds meer aan relevantie: ze zijn niet in staat om ons bewust te maken van de gevaren van het liberale totalitarisme (géén contradictio in terminis), van de complexe sociale leefwereld aan het einde van de 19de en het begin van de 20ste eeuw (waar de kiemen van het nazisme, fascisme en stalinisme gepland werden) en van de zucht naar leiderschap en voorhoedes die vandaag weer steeds meer aan aanhang wint, niet in de minste plaats bij onze liberale apologeten.

De kracht van films als The Great Dictator, The Pianist of Der Untergang heeft deze prent dan ook nergens. Niettemin weet Diplomatie in de overdaad aan nazi karikaturen en liberale propaganda een indruk te maken. Niet dat ik geloof dat diplomatie altijd helpt. Ik had geen seconde getwijfeld om gewoon een gat in von Choltitz' kop te knallen. Maar dat had uiteraard geen interessante film opgeleverd.

Trailer DIPLOMATIE

Filmjaar 2013: Onbekend is onbemind

Deel III: Onbekend is onbemind

We zijn bijna drie maanden verder sinds mijn laatste post. Dat was de tijd die ik nodig had om de massa's films uit 2013 in te halen die geen officiële bioscooprelease kenden. Uiteraard niet allemaal (dat zou onmogelijk zijn), maar toch een aanzienlijk gedeelte dat me interessant en relevant leek. De films die volgen zijn films die rechtstreeks uitkwamen op dvd of blu-ray, via on demand of op televisie. Het zijn tevens films die vertoond werden op Belgische filmfestivals of gewoonweg nergens voor handen waren behalve via (illegale) downloads. Omdat dit zo'n diversiteit aan films beslaat, zullen er tien films in de kijker worden geplaatst in plaats van vijf. Deze (lange) post is voor de obscurantisten, cinefielen en zij die houden van minder voor-de-hand-liggende en gekende cinema!

Dvd- en blu-ray-releases

Laten we beginnen met de films die rechtstreeks op een schijfje of televisie verschenen. De meeste van deze films zijn producties uit 2011 en 2012 (verder ga ik niet terug). Enkele films waar we zo'n twee jaar op moesten wachten (uit 2011 dus) om ze op legale wijze te bekijken, werden schandalig overzien. Waarom krijgt een Amerikaanse productie van indieregisseur Richard Linklater (Bernie) bij ons geen distributie? Hetzelfde kunnen we ons afvragen van David Gordon Green (The Sitter) en Lynn Shelton (Your Sister's Sister). Zou het echt zo zijn dat er gewoon geen markt is voor deze films? Ik ben er vrij zeker van dat - mits enige publiciteit - er heel wat mensen zouden zijn die hiervoor een schappelijke prijs zouden willen betalen. Enige obstakel: ze zijn vaak niet kunstzinnig genoeg om in arthouses te spelen en niet mainstream genoeg voor de Kinepolis Group.

Misschien is er gewoon te veel aanbod voor het oligopolische bioscooplandschap in ons land? Misschien zijn bioscopen enkel nog te begrijpen als huizen voor ofwel entertainment, ofwel cinefilie? Is er eigenlijk nog een werkelijk alternatief circuit dat de kop boven water kan houden, waar hedendaagse DIY-, indie-, pulp- en niche-films kunnen getoond worden? Of moeten we daarvoor echt altijd naar filmfestivals als Offscreen, BIFFF en Razor Reel gaan, op enkele uitgekozen momenten in het jaar?

Hoewel Bernie, The Sitter en Your Sister's Sister niet meteen de meest hoogstaande stukjes cinema waren, hadden ze wel allen hun verdienste. Liefhebbers van Linklater en Jack Black zullen zeker kunnen genieten van Bernie en fans van Jonah Hill zullen zich gegarandeerd verslikken in enkele hartelijke lachbuien tijdens het bekijken van The Sitter. De ingetogen charme van een film als Your Sister's Sister laat overigens een ander gelaat zien van de Amerikaanse cinema; iets waar we in ons land écht wel nood aan hebben, willen we van de incorrecte "Amerikaanse cinema = Hollywood" gelijkstelling afgeraken.

Wie dat "Amerikaanse cinema = Hollywood" verhaaltje nog gelooft, zou er bijvoorbeeld goed aan doen om de pulpkritiek van God Bless America te bekijken. Dit is een film gemaakt op maat van het West-Europese publiek dat ontspanning nastreeft, maar genoeg heeft van de megalomanie van Hollywood. God Bless America is een antipode op het welig tierende cynisme in de media, gestoken in een jasje van popcultuur en messcherpe dialogen. Of wat te denken van het aandoenlijke, ietwat neurotische feministische pamflet Damsels in Distress - met één van de huidige indiekoninginnen, Greta Gerwig (bekend uit o.a. To Rome with Love, Lola Versus en France Ha), in de hoofdrol? Dergelijke films zouden gegarandeerd op heel wat bijval kunnen rekenen in België, moesten ze gewoon wat meer bekendheid genieten.

Ook heel wat materiaal uit 2012 zagen het daglicht via een rechtstreekse dvd-release in 2013. Onder meer Seeking a Friend for the End of the World, Robot & Frank, Small Apartments, Lay the Favorite en Goats konden op legale wijze verkregen worden, moest die interesse er zijn. Alleen bleken de meeste van deze films desondanks toch onder de radar door te glippen (als in: geen media-aandacht, zelfs amper in de gespecialiseerde pers). Dat is toch wat vreemd met films van Stephen Frears (Lay the Favorite) en Jonas Åkerlund (Small Apartments) ertussen, of met het gelauwerde Robot & Frank. Op Lay the Favorite na (wat echt een draak van een film is), hadden de andere producties gerust een eigen publiek kunnen lokken en behagen. Goats zou bijvoorbeeld erg in de smaak kunnen vallen bij liefhebbers van The Way Way Back. Robot & Frank combineert sci-fi met de typische ingetogen stijl van Amerikaanse indies en de plotlijn van heistfilms - ook iets waarvoor er zeker interesse zou kunnen zijn. Liefhebbers van films die handelen over het einde der tijden (recentelijk o.a. 4:44 Last Day on Earth, Perfect Sense, These Final Hours, This Is the End, The World's End en Melancholia), zullen zich zeker ook kunnen amuseren met Seeking a Friend for the End of the World. Voor instant cult cinema zit je goed bij Small Apartments, met alweer een uitermate bizarre en bevreemdende blik op de wereld zoals we die kennen uit Åkerlunds eerdere Spun. Tot slot was er nog Admission, een betrekkelijk snelle dvd-uitgave (want een film uit 2013) met Tina Fey en Paul Rudd, welke vooral leuk kan zijn voor academici die het hele university ranking-gegeven wat kunnen relativeren. Lang niet kritisch genoeg om intelligent te zijn, maar wel genietbaar door het degelijke acteerwerk en de makkelijk in te trappen deuren.

Nog drie Amerikaanse films die énorm de moeite bleken te zijn, waren James Ponsoldts Smashed, Lola Versus en It's a Disaster. Ponsoldt maakte in 2013 zijn intrede via The Spectacular Now, maar ook zijn eerdere werk mocht er zeker zijn. Smashed is een uitstekende film die iedereen zal kunnen behagen die ook reeds genoot van The Spectacular Now. Lola Versus, opnieuw met Greta Gerwig, lijkt vooral Woody Allen / Noah Baumbach geïnspireerd te zijn en hoeft nergens onder te doen voor deze twee heerschappen. Het lijkt erop dat Gerwig een talent heeft voor het uitkiezen van interessante indie filmprojecten. Misschien wel één van de leukste films die in 2013 ongemerkt is gepasseerd, is It's a Disaster. Ook een beetje een "einde der tijden" film, maar toch geheel anders. Deze dialoogfilm moet het vooral hebben van de gevatte gesprekken, de absurde situaties en het hilarische acteerwerk. Eén van de meest intelligente komedies die niet op het witte doek te zien was. Pekzwart alweer, net zoals Sightseers en Seven Psychopaths - het blijkt zo'n beetje een wederkerend fenomeen te worden in mijn voorliefde voor komische cinema.

Het Britse Wild Bill, het Spaanse Animals, het Braziliaanse O Som ao Redor (aka. Neighboring Sounds) en het Chileense Il Futuro (de eerste adaptatie van een boek van Roberto Bolaño) lieten allemaal relatief weinig indruk na. Nochtans werd O Som ao Redor erg goed onthaald en moet inderdaad gezegd dat het stilistisch een indrukwekkende prent is. Ook de nichefilms uit het homocircuit, August, I Want Your Love en Any Day Now, konden de middelmaat niet overstijgen. I Want Your Love speelt wel heel erg sterk met de grens tussen porno en drama - een bewonderenswaardige poging van Travis Mathews (ook bekend van het seksueel provocatieve Interior. Leather Bar, een samenwerking met James Franco).

Tot slot was er nog het heel erg sterke Ginger & Rosa. In dit geval zou men toch kunnen stellen dat het ronduit schandalig is dat deze film overzien werd in de zalen, evenals op de filmfestivals. Het is niet alleen een behoorlijk diepgaande prent, ze is tevens erg actueel. Tegen de achtergrond van de grote protesten in 1960s Londen, speelt zich de vriendschap af van twee jonge meisjes. Tijdens hun opgroeien blijken ze beiden te kiezen voor een ander (politiek) spoor. Dit resulteert niet alleen in een gespannen verhouding tussen beiden, maar ook in familiale treurnis. Deze prent handelt over de politiek van angst, over vrouwenonderdrukking, over de vredesbeweging en over politiek engagement en is daarmee één van de meest noodzakelijke en welkome dvd-releases van 2013. Absolute aanrader!

Filmfestivals

Van de vertoningen op de holebi filmfestivals Pinx Festival en Holebifilmfestival zag ik dit jaar maar één film: Out in the Dark. Deze Israelische film belicht een brandend pijnlijk thema: de homoseksuele liefde over de Palestijns-Israelische grens heen. Onderdrukt op twee fronten, moet de Palestijnse homo Nimr zijn gevoelens onderdrukken aan beide kanten van de grens. Deze premisse vormt een interessante studie, maar lijkt nergens dezelfde diepe indruk na te laten als bijvoorbeeld Eyes Wide Open dat deed enkele jaren geleden. Bovendien lijkt de film ook harder te zijn voor de homofobie van de moslims dan voor de Israelische onderdrukking en kolonisering. Dat kan mijn interpretatie zijn uiteraard, maar het kan evengoed (doelbewuste) suggestie van de Amerikaans-Israelische regisseur zijn. Ik gok, gegeven de achtergrond van de regisseur, op het tweede.

Van de wereldfilmfestivals, Japan Square Filmfestival, Afrika Filmfestival, MOOOV, Brussels Film Festival (BRFF) en Latino Film Festival, zag ik twee films: Post Tenebras Lux en Shell. Post Tenebras Lux, de nieuwe film van Carlos Reygadas (één van de grote namen uit Mexico), was mijn eerste kennismaking met de man. Japón, Batalla en el Cielo en Stellet Licht zag ik nog niet en ik wist dus ook niet waaraan me te verwachten. De ervaring bleek, zacht uitgedrukt, compleet van de wereld te zijn. Niet in een specifiek goede of slechte zin, gewoon niet te duiden. Visueel deed het vaak denken aan de etherische stijl van de recente Terrence Malick. Veel meer kan ik er niet over kwijt. Het is duidelijk een ervaringsfilm en bovenal een film waar je klaar voor moet zijn. De sereniteit van het ene moment wordt gecontrasteerd met de brutaliteit van het andere. Een soort van Mexicaanse Michael Haneke misschien? Dat Reygadas bij de grote cineasten van Mexico behoort, lijkt me hoe dan ook verdient. Alleen weet ik nog niet of ik zelf een liefhebber zal worden. Shell is de debuutfilm van Scott Graham. Een intiem portret van een meisje dat te midden van de Schotse Hooglanden in haar puberteit terecht komt. De film moet het vooral hebben van de sfeer en fotografie, want de inhoud is eerder suggestief en komt pas na ruim een uur tot zijn recht. Qua impact weegt Shell echter niet op tegen thematisch gelijkaardige meesterwerkjes als Kid of The Selfish Giant.

Op het Anima Festival ben ik niet geraakt, dus ga ik maar meteen door naar de, voor mij althans, meest interessante filmfestivals: Offscreen Film Festival, Brussels International Fantastic Film Festival (BIFFF) en Razor Reel Fantastic Film Festival (RRFFF). Deze filmfestivals typeren zich door een focus op alles wat oude en nieuwe cult, pulp en niche cinema aangaat, van horror tot komedie, van grootmeesters tot trashkoningen. Heel wat films die er in 2013 speelden, werden volledig onterecht uit de zalen geweerd. Het trieste dieptepunt was de uitstekende en beklijvende prent van Kim Ki-Duk, Pieta. Hoewel deze onlangs een aantal keren vertoond werd tijdens de One Shot Cinema in KASKcinema, is het ongehoord dat dergelijke films geen distributie vinden. De film is zonder veel moeite stukken relevanter en boeiender dan 3/4de van wat er in de reguliere zalen te zien was.

De One Shot Cinema ving onlangs nog enkele films op die volledig geweerd werden uit het reguliere circuit: Maniac en The Battery. Beiden films verdienen zonder veel twijfel meer bekendheid, al was het maar om mensen kennis te laten maken met tragere en meer experimentele horrorfilms. Waarom moet het altijd dezelfde rommel zijn die in de grote complexen gespeeld wordt? Een zoveelste Paranormal Activity, exorcisme film of ghost story hebben we écht niet nodig in een wereld die sowieso al gedomineerd wordt door eenheidsworst. In Maniac zien we Elijah Wood zich, via een first-person view (vele gamers zijn al wel langer vertrouwd met dit perspectief), tot een waarachtige psychopaat ontspinnen. Deze extreem bloederige prent is bovendien een ode aan 1980s horror (de film zelf is ook een remake van de gelijknamige film uit 1980) en is in die zin een onderdeel van de retro vibe die in menig subcultuur schering en inslag is geworden. In The Battery krijgen we een trage, gedesatureerde en hypnotiserende kijk op het zombiegenre. Aanrader voor iedereen die wat tegenwind kan gebruiken op uitgemolken franchises als The Walking Dead en Resident Evil of blockbusters als World War Z en Warm Bodies.


De retro vibe was eveneens merkbaar bij Berberian Sound Studio en Ahí Va el Diablo (aka. Here Comes the Devil). Terwijl de eerste meer de sfeer en mystiek van de Italiaanse giallo cinema probeert op te wekken (mét Lynch injectie), is de tweede eerder een ode aan diezelfde exploitation trend door de visuele stijl en goedkope productie te reproduceren. Beide films zijn, net als Maniac, sterk aan te bevelen - zeker voor liefhebbers van het werk van Bruno Forzani & Hélène Cattet. Voor meer expliciete pulp is vooral Dust Up heel erg aan te bevelen. In deze film is eveneens een duidelijke exploitation trend te merken, waardoor ook hij op de retro vibe kan meeliften. Dust Up is een film die zowel psychedelische sferen schept als maatschappijkritische kanttekeningen maakt, zij het in een volstrekt absurd en compleet hysterisch eindproduct. American Mary, John Dies at the End en A Fantastic Fear of Everything voorzien in nog meer horrorpulp waar vooral genrefanaten mee opgezet zullen zijn. De films moeten het echter meer hebben van hun charmante profiel dan van wat anders. Het zijn niettemin allen prenten die, net door hun nichestatus, naar hartenlust kunnen experimenteren met beeldtaal, special effects en narratief. Dat is misschien wel de grootste verdienste van àlle bovenstaande films. Voor cinefielen en nieuwsgierigen loont het dan ook om deze producties het voordeel van de twijfel te geven.

Daarnaast waren er nog het ietwat overschatte Israelische Big Bad Wolves (volgens Tarantino de beste film van 2013), de low budget prent May I Kill U?, de Stephen King rip-off The Human Race en het nogal makke Chained van Jennifer Lynch (dochter van). Het intrigerende Antiviral van Brandon Cronenberg (zoon van) en het flitsende Zuid-Koreaanse Confession of Murder verdienen een aparte vermelding, punt. Tot slot speelde ook nog het uiterst aandoenlijke en, naar mijn aanvoelen, hevig ondergewaardeerde I Declare War - een film die zich in de sfeer bevindt van Stand by Me, The Goonies, The Breakfast Club, Super 8 en Moonrise Kingdom. Aanrader!

Op de Kinepolis Halloween Night kregen we dit jaar toch ook één degelijke film te zien: We Are What We Are. Deze sombere en grimmige film is misschien wel één van de akeligste gothic horror prenten die ik ooit zag. Hoewel dit een remake is van het Mexicaanse Somos lo Que Hay, is het wat dat betreft zeker van het niveau van Let Me In (de remake van het Zweedse Låt den Rätte Komma In). De vergelijking is bovendien niet onterecht. Er werd reeds opgemerkt dat Somos lo Que Hay deed voor kannibalen wat Låt den Rätte Komma In deed voor vampieren. Dat kan ik sterk beamen, afgaande op de remake weliswaar. Regisseur Jim Mickle is alvast een man om in het oog te houden (mark my words: volgend jaar is hij geen onbekende meer, Cold in July zal daar wel voor zorgen).

Ten slotte was er natuurlijk nog het Film Fest Gent, zo'n beetje hét favoriete filmfestival van de meeste cinefielen in ons land. Tegelijk is het ook het grootste en meest aanzienlijke Belgische filmfestival (hoewel Film Festival Oostende poogt bij te benen). Net als de vorige jaren was het Film Fest Gent voor mij de meest extreme onderdompeling in film. Meer dan tien dagen elke dag vier à zes films kijken; een mens moet er al zijn andere bezigheden voor op pauze zetten. Die ervaring is intens, geïsoleerd, vermoeiend en deels ontheemd, maar ze is ongelooflijk bevredigend voor een cinefiel. Wanneer je zo'n weken met plezier doorstaat, kan je achteraf waarlijk spreken over een diepe passie voor de wereld van film. De alternatieve werelden of de uitvergroting van de werkelijkheid, het escapisme of de confrontatie, de gelukzaligheid of de melancholie, het gezellige entertainment of de trage contemplatie. Het Gentse filmfestival had het dit jaar weer allemaal.

Veel van de films die een officiële bioscooprelease kenden werden reeds besproken op deze blog (zie hier). Anderen die eveneens in onze zalen kwamen (Drift, Parkland, Gloria, Blue Ruin, Kill Your Darlings, Much Ado About Nothing, The Missing Picture, Night Moves, Short Term 12, L'Étrange Couleur des Larmes de Ton Corps en binnenkort Under the Skin), werden (nog) niet gerecenseerd hier. Nu wil ik het dus hebben over al die films die onder de radar passeerden. Een aantal daarvan zijn rechtstreeks op dvd verschenen (As I Lay Dying, Go for Sisters, Floating Skyscrapers, All Is Lost en The Canyons) of zullen dat binnenkort doen (Salvo). Wie over Sundance Channel beschikt, kon ook reeds A Teacher en It Felt Like Love bekijken. Via de 'on demand'-functie op digitale televisies kon men ten slotte ook al kijken naar The Spectacular Now.

Een heus aandeel films waren dus exclusief op het Film Fest Gent te zien. Dat is extreem jammer, want sommige van deze films behoren tot het allerbeste wat er in 2013 verschenen is. Zo denk ik bijvoorbeeld aan één van de mooiste en meest aangrijpende sfeerfilms die ik zag in 2013: The Retrieval. Voor Chris Eska moet het niet gemakkelijk zijn om een film uit te brengen vanuit dezelfde contreien waar ook Terrence Malick, Richard Linklater, David Gordon Green, Jeff Nichols en David Lowery vandaan komen. Het lijkt wel alsof men daar in de Zuiderse staten stuk voor stuk fantastische indie regisseurs voortbrengt - de lat ligt dus hoog. Als je dan een film maakt over een thema dat betrekking heeft op de Amerikaanse burgeroorlog en de slavernij, is dat in deze verzadigde tijden al helemaal om problemen vragen (cf. Lincoln, 12 Years a Slave, Django Unchained, Copperhead en Saving Lincoln). En toch steekt Eska's film met kop en schouders uit boven de films van Spielberg, McQueen en Tarantino, evenals de laatste films van Malick, Green, Nichols en Lowery.

The Retrieval is een innemend portret van twee Afro-Amerikanen die de kost verdienen door blanke premiejagers te helpen zoeken naar ontsnapte slaven. De centrale figuur in deze film is de jonge Will die een moeizame tocht door barre landschappen aanvangt om de gezochte Nate uit te leveren. Nate en Will beginnen echter een band te creëren en al snel blijkt dat de zuivere overlevingsdrang plaatsmaakt voor een nog sterkere drang naar rechtvaardigheid. Via een hypnotiserende soundtrack, betoverende beeldtaal en ijzersterke acteerprestaties wist The Retrieval te bereiken wat Beasts of the Southern Wild in 2012 niet deed: een nazinderende toon zetten die me gedurende het hele filmfestival, en nu nog steeds, bij bleef. Willens nillens werd elke film die ik erna zag vergeleken met de impact die The Retrieval had. Waarom deze prent uit de zalen geweerd werd, is me een raadsel.

De enige film die kon tippen aan The Retrieval, was het al even aangrijpende The Major. Een Russische prent welke ik aan elke mensenrechtenactivist, copwatcher en anarchist absoluut aanbeveel. De brutaliteit en machteloosheid die je nadien voelt, heeft namelijk veel te maken met de levenssfeer en blik waarmee deze mensen naar de wereld kijken. Hoewel weinigen de cynische aard van de film zullen delen, zal men de geest ervan wel begrijpen. De Russische corruptie is nog maar zelden zo sterk in beeld gebracht. Deze keer komt het perspectief niet vanuit de maffia of de slachtoffers van het wanbeleid, maar vanuit de staatsveiligheid, de ordediensten. Stukje bij beetje wordt het morele verval geregistreerd naarmate protagonist Sergey zijn menselijkheid verliest. De conclusie van de film is bijna nihilistisch en grijpt je genadeloos naar de keel. The Major en The Retrieval waren met voorsprong de twee beste films van het Film Fest Gent 2013 (en behoren zelfs tot de beste films van het gehele jaar). Geen van beiden vond een distributiekanaal. Schrijnend.

Een hele hoop films wogen, zoals dat gaat, niet echt door op de maalstroom van films in het FFG. Hun impact ging verloren onder het gewicht van veel sterkere en interessantere cinema. De Argentijnse hipsterprent Viola, het stereotype en voorspelbare Rock the Casbah, de dertien-in-een-dozijn biopic Walesa: Man of Hope, het irritante beeldexperiment La Chair de Ma Chair, de relatief (f)lauwe indieflicks A Teacher en It Felt Like Love en het filmtechnisch amateuristische The Town of Whales bleken allen meteen weg te deemsteren. Ook de tv-films waren dit jaar van relatief lage kwaliteit. Muhammad Ali's Greatest Fight kon nog enigszins boeien, maar Phil Spector en The Girl overstegen nergens de middelmaat.

Sommige films hadden sterke elementen, zoals het Turkse Lifelong dat frequent refereerde naar de stijl van Nuri Bilge Ceylan of zoals Jafar Panahi's Closed Curtain waarin enkele boeiende metafilm analyses werden gemaakt. Eveneens waren er het bezwerende La Piscina, het Lynchiaanse Leones, de Kazachse kijk op pesterij in Harmony Lessons (dat veel weg had van de stijl van de Kazachse film die in 2012 op het FFG te zien was: Student), het Ierse Kelly + Victor dat wel eens in de smaak zou kunnen vallen bij Kajira leden, de ultrakitsch van The Canyons, de verbluffende long take uit Salvo (hoewel het daarmee wel gezegd is wat deze film betreft), het provocerende morele dilemma uit What Richard Did, de Poolse homoflick Floating Skyscrapers, de intrigerende (doch niet altijd even geslaagde) adaptatie van William Faulkners gelijknamige roman As I Lay Dying en het - voor liefhebbers van John Sayles - authentieke Go for Sisters. Allen films die wel hun doelpubliek zullen behagen, maar nergens sterk genoeg bleken te zijn om de tand des tijds te doorstaan.

Het knip-en-plakwerk van Our Nixon, het spiritueel uitdagende Stop the Pounding Heart en de zelfreflectieve seksuele trip in Interior. Leather Bar bleken allemaal boeiende docu's te zijn. Meteen ook de enige docu's die ik zag in 2013. Tot slot waren er nog het uitstekende The Spectacular Now, het zenuwslopende All Is Lost (on-be-grij-pe-lijk dat deze film geen bioscooprelease kende!), het verfrissende en onconventionele Starlet en het mysterieuze, visueel adembenemende en hallucinante Upstream Color. Deze laatste vier films kan ik allen zéér warm aanbevelen!

Onuitgebracht
Het blijft maar komen. Deze laatste categorie handelt over films die voor zover ik weet nergens te bekijken waren, behalve op illegale wijze. De enige uitzonderingen hierop zijn This Is Martin Bonner en Pit Stop (die kon je bekijken op Sundance Channel). Beide Amerikaanse indiefilms waren van eenzelfde niveau als vele andere films uit dat circuit, doch niet sterk genoeg om echt een plaatsje in mijn geheugen te veroveren. This Is Martin Bonner had wel de zeer typerende charme van het huidige Amerikaanse indiecircuit (rustige filmstijl, eenzaamheid / vervreemding als thema,...), wat voor mij altijd een pluspunt is. Pit Stop had dit ook, maar voor een homoflick overtrof hij maar net de middelmaat.

Heel wat films in deze categorie zijn relatief verwaarloosbaar. Zero Charisma was vooral een erg gemiste kans, maar is mogelijk wel bevredigend voor de RPG'ers onder ons. The Incredible Burt Wonderstone kreeg, gelukkig deze keer, geen distributie (ondanks Jim Carrey, Steve Buscemi, Steve Carell, James Gandolfini en Alan Arkin). Wie in die stijl een boeiendere film wil zien, zit beter bij het al even bombastische Now You See Me. Alleen voor liefhebbers van één van de bovenvermelde acteurs dus, en zelfs dan... Het Indische gecrowdfunde Lucia biedt een interessante kijk vanuit het (iets) alternatievere filmcircuit in India (ondanks het geflirt met Bollywood), maar weet lang niet zo te boeien als de cinema van beeldenstormer Q (cf. Gandu en Tasher Desh). Escape from Tomorrow is een zwart-wit horrorfilm die misschien een impressie kan maken op Disney(land/world)fans, maar voor mij vaak vervelend en zelfs wat saai was - niettemin lijkt dit wel een cultfilm in wording. Het Duitse Lose Your Head probeert het homocircuit een Lynchiaanse impuls te geven. Deze is niet geheel geslaagd, maar ze weet wel te intrigeren. Van deze film onthield ik echter vooral de soundtrack (tanz!).

Verder gaan we met Grand Piano, een ander "klein" project met Elijah Wood (naast Maniac). Een degelijke thriller die relatief goed in elkaar zit, maar qua spanningsboog niet het gehoopte resultaat opleverde. The Power of Few, een interactieve film die online montage aanbood in het post-productie proces, was vooral een boeiend DIY experiment met Christopher Walken als publiekstrekker, maar met weinig blijvende impact. Ook de Amerikaanse indies Afternoon Delight en Touchy Feely waren niet veel meer dan middle class, suburban, bourgeois films met veel te veel zelfmedelijden en onsuccesvolle pogingen tot gevatheid. De sci-fi flick +1 was dan weer een amusante en onderhouden kijk op een genre dat vooral de huidige tieners als doelpubliek heeft. Om die reden is het ook verbazend dat de film niet werd opgepikt in België - de Project X generatie zou er namelijk best van kunnen genieten. Het low budget Ghost Team One kon weinig toevoegen aan de huidige found footage hype in het horrorgenre. Bovendien is het (vermoedelijk sarcastische) seksisme in de film vreselijk storend.

Nog te vermelden is het oerconventionele en net daarom compleet mislukte CBGB (over de legendarische club in New York). Alan Rickman en de soundtrack (met o.a. MC5, Lou Reed, Talking Heads, Television, New York Dolls, Iggy Pop, Blondie, Patti Smith, The Ramones en The Police) weten de film nog net te redden, ook al blijft het een zielloze ode aan één van de meest legendarische clubs ter wereld - althans wat betreft punk en hardcore. Child of God, naar het gelijknamige boek van Cormac McCarthy, is James Franco's zoveelste oefening in zijn diverse en veelzijdige zelf te verkennen. Na Howl, Spring Breakers, Interior. Leather Bar, As I Lay Dying en This Is the End valt die poging echter wat zwak uit. Misschien is de regiestoel toch niet helemaal voor hem weggelegd? Child of God moet het dan ook vooral hebben van de beklijvende en grensverleggende acteerprestatie van Scott Haze. De indiefilms Blue Caprice en Hide Your Smiling Faces gingen voor mij volledig de mist in. Hoewel deze tweede duidelijk in de lijn van de etherische Malick school zit, en dus zeker haar verdienste heeft, is de uitwerking bijzonder ontgoochelend. Misschien had ik er, op basis van de trailer, te veel van verwacht, want cinematografisch en qua sfeerschepping zat Hide Your Smiling Faces erg goed - alleen bleef de impact integraal uit (net zoals ik dat heb met Malick zelf dus). Wat Blue Caprice betreft, was de karakterstudie te vaag en lang niet vergaand genoeg. De poging om naast de thematisch gelijkaardige Fruitvale Station en Elephant te gaan staan, viel dan ook nogal zwakjes uit.

Een opvallende afwezigheid in onze zalen in 2013 was Lone Survivor. Misschien had men geen zin meer in nog meer Amerikaanse propaganda (nadat we al Zero Dark Thirty en Lincoln moesten ondergaan), maar het is nochtans een enorm entertainende actiefilm. Vooral liefhebbers van visueel sterke actiechoreografie en zij die houden van de nodige adrenalineritten tijdens een film (cf. The Avengers en The Lone Ranger), zitten hier goed. Onder meer Mark Wahlberg, Emile Hirsch, Ben Foster en Eric Bana (verwacht geen vrouwen in deze film) rammen je vrij ongecompliceerd een heuse portie Amerikaanse vaderlandsliefde door de strot. Als je er dat wil bijnemen, is Lone Survivor een zeer degelijk stukje Hollywoodvertier. Indien niet, blijf je er best zo ver mogelijk van weg. Wat entertainment betreft, was ook Knights of Badassdom één van de leukste vrijdagavondkomedies die ik zag. Volstrekt betekenisloos, maar wel met voldoende culturele referenties en leuke niche-acteurs (o.a. Peter Dinklage, Ryan Kwanten, Brian Posehn, Danny Pudi, Jimmi Simpson en Steve Zahn) om vermaak te verschaffen - aanrader voor de LARP liefhebbers onder ons. Ook vermakelijk was het Britse Alan Partridge: Alpha Papa. Een soort van geactualiseerde versie van Airheads en Private Parts, maar dan met het in Engeland reeds welbekende typetje van Steve Coogan, Alan Partridge.

Wat serieuzere cinema kregen we met Newlyweeds (een tragisch maar tegelijk teder portret over een koppel dat hun relatie ziet kapotgaan door Mary Jane, oftewel cannabis), Nobody's Daughter Haewon (een zelfbewust stukje Zuid-Koreaanse cinema waarin de lijn tussen zelfmedelijden en zelfreflectie onderzocht wordt - veel "zelf" dus; een serieus contrast met hun bovenburen!) en Ilo Ilo (een Singaporese prent die zich afspeelt tegen de achtergrond van de financiële crisis die eind jaren 1990 uitbrak in Azië - een interessante studie over het racisme en de klassenmechanismes in Zuid-Oost Azië; erg bizar dat deze film niet te zien was op MOOOV). In tegenstelling tot Ghost Team One waren de found footage films Afflicted en zéker The Dirties van een veel hoger niveau. Dergelijke cinema is geen spek voor ieders bek en zal volgens conservatieve estheten niet eens de term "cinema" waard zijn, maar het is en blijft wel de goedkoopste manier om een film te maken tegenwoordig. In tijden van economische crisis is het geen sinecure om aan professioneel materiaal te geraken, laat staan een heel pre- en post-productieproces te doorlopen. DIY wordt weer hip, al was het maar omdat de nieuwe technologie het toelaat, en dat is te merken aan de found footage hype. Afflicted lijkt wel een mix van Underworld en Chronicle te zijn, waardoor het vampierengenre meteen weer een interessante insteek krijgt. The Dirties is daarentegen een eigenzinnige metafilm die het vooral van zijn opbouw en niet van zijn climax moet hebben - sporen van Elephant zijn daarnaast niet veraf.

Wie het nog goedkoper (?) kon doen, waren de makers van The Den. Deze horrorfilm, integraal opgenomen via o.a. webcams en smartphones, is gemaakt voor een generatie die films op haar laptop bekijkt. In die geïsoleerde sfeer (koptelefoon op, alleen voor een relatief klein schermpje), werkt The Den uitstekend. Combineer dat met het thema van snuff films en het plaatje is compleet. Je voelt je voyeur en exhibitionist tegelijk en terwijl de film verder loopt, wil het al wel eens gebeuren dat je controleert of het nu jouw muis was die bewoog, of het gewoon de muis van het filmscherm was. Ik ga niet roepen dat hier een next-gen Blair Witch Project geboren is, maar qua intensiteit en akeligheid kon The Den er alvast aan tippen. Een laatste film in deze lijn is Europa Report. Hoewel het budget voor deze film aanzienlijk groter was (cf. Chronicle en Cloverfield), is ook deze found footage prent van een degelijk en onderhouden niveau. Alvast voldoende om sci-fi- en horrorfans te behagen.

Enkele boeiende trashy films kregen we met Filth, We Will Riot en On the Job. Filth is een film van schrijver Irvine Welsh (o.a. Trainspotting en The Acid House) en doet de man alle eer aan. Deze hallucinante trip vol geweld, sex, zwarte humor, drugs en paranoia zal geen nieuwe Trainspotting worden, maar is zonder enige twijfel een serieuze aanrader voor iedereen die dergelijke cinema kan appreciëren. We Will Riot is voornamelijk een Kickstarter project en bruist van anarchistische DIY ethos, zowel in stijl als in inhoud. De film is, net als Lose Your Head, een duidelijke Generatie Y film. Deze cineasten zullen geen grote namen worden in het mainstream circuit, maar ik durf sterk te betwijfelen of dat hun wens is. Tot slot is er nog de hoogst agressieve en aan sneltempo voorbij denderende On the Job. Deze Filipijnse film belicht, net als het in 2012 verschenen Graceland, het corrupte bestuur en de samengaande ondergrondse criminaliteit in de Filipijnen. Met een genadeloze plotlijn en heftige stijl is On the Job een actiethriller die soms wat weg heeft van het werk van Tarantino of Ritchie, maar dan zonder de pastiches of de videoclipmontage.

Zijn er nog Big Sur, Hawaii en The Kings of Summer. De eerste is, na Howl, On the Road en Kill Your Darlings een zoveelste poging om de beat generation tot leven te brengen. Hoewel de film daar niet geheel in slaagt, wekt de adaptatie van Jack Kerouacs gelijknamige roman (één van de laatste die hij schreef) wel de melancholie op die nodig was om deze film te doen werken. Terwijl On the Road en Kill Your Darlings me nogal op mijn honger lieten zitten, is Big Sur een prent die stukken minder pretentieus overkomt en hierdoor iets veel oprechter heeft. Geen Howl, maar alvast het bekijken waard door de hedendaagse hipstermeute. Hawaii is één van de boeiendste homofilms van 2013. Deze Argentijnse dialoogfilm, waar desondanks meer gesuggereerd dan gezegd wordt, is atmosferisch en gespannen. De traagheid, de mesmeriserende klankband en de gestileerde fotografie zorgen eerder voor een full-on filmervaring dan voor een makkelijk weg te kijken tussendoortje, en dat mocht wel eens binnen deze niche. Beide protagonisten weten een diepe menselijkheid over te brengen die je als kijker raakt, doch zonder ooit te willen behagen of bevredigen. Tot slot is er nog het fenomenale The Kings of Summer. Voor mij alvast een hedendaagse Stand by Me, ook al zal de tijd moeten uitwijzen of hij eenzelfde status toegekend krijgt. Niettemin een prent die het, nog meer dan I Declare War, verdient om uit te groeien tot een nostalgische jeugdfilm.

Last but not least zijn er de twee films van Chileen Sebastián Silva: Crystal Fairy & The Magical Cactus and 2012 en Magic Magic. Beide films zijn tevens samenwerkingen met Michael Cera en staan op het randje van een "we zijn op vakantie en gaan snel even een film inblikken"-attitude (cf. Much Ado About Nothing). Misschien was dat net de succesformule? Silva heeft namelijk twee instant cultklassiekers gemaakt. In Crystal Fairy zien we enkele vrienden op doorreis in Chili met als enige doel: een San Pedro cactus vinden en bereiden, waarna hun trip op mescaline aan de verlaten Chileense kust kan beginnen. Pittig detail: Cera en co. namen de mescaline ook effectief in - hun trip werd geregistreerd en in de film verwerkt. In Magic Magic gaan we de occulte toer op. Via een psychedelische en duistere sfeer, weet Silva een latente spanning op te wekken die volstrekt onbevredigend eindigt in een van de pot gerukte climax zonder enige richting of doel. De atmosfeer is gelijkaardig aan die van The Lords of Salem, behalve dat het occultisme in Magic Magic eerder impliciet is. Met Crystal Fairy en Magic Magic zijn misschien wel de eerste echte exploitation films van Generatie Y gemaakt: via de adoptie van trendy retro thema's zoals psychedelica, occultisme en hippies, krijgen deze films een substantiële hipster-injectie waarin authenticiteit nagestreefd wordt zonder het ooit echt te bereiken. Het resultaat mag er desondanks zijn - in een postmodern tijdperk heeft authenticiteit namelijk een andere lading gekregen: het gaat meer over de authentieke ervaring dan over de authentieke materialiteit. Die ervaring is altijd persoonlijk en heeft, voor mij althans, bij films als Crystal Fairy en Magic Magic een heel erg positieve indruk meegekregen.

Wat een boterham. Het is geen platte kak om het niet-reguliere filmwereldje te volgen in tijden van overdaad, al moet ik wel stellen dat het internet een zeer behulpzame tool is. Op naar (of nog: verder met) 2014 nu!