Waste Land (2014)

Score:  6.5 / 10

Eén van de grote Belgische premières op het Film Fest Gent dit jaar was de nieuwe langspeler van Pieter Van Hees (Linkeroever en Dirty Mind). Naast The Loft, Welp, Violet, Lucifer en Eau Zoo was het ook één van de films waar een Vlaamse regisseur aan het roer stond. Waste Land is opgenomen in Brussel en toont een stukje van onze hoofdstad waar de nasleep van Belgiës koloniale verleden nog erg voelbaar en aanwezig is.

Politie-inspecteur Leo Woeste (Jérémie Renier) stoot op een moord die hem onder het vel kruipt. Al snel verliest hij zich in de zaak en gaat hij er psychologisch helemaal onderdoor. Wat aanvangt als een zoveelste Belgische politiefilm, evolueert op die wijze naar een sfeervolle en duistere paranoiathriller, een Belgische neo-noir zelfs. Tegen de achtergrond van de Congolese gemeenschap komt Woeste in contact met de Afrikaanse schone Aysha, bizarre voodoo rituelen en mysterieuze artefacten, intense en uitbundige feestjes, illegale en brute worstelwedstrijden en stoot hij tegen de muur die gecreëerd werd om het imperialistisch opportunisme van de bourgeoisie te verdoezelen. Als klap op de vuurpijl blijkt zijn vriendin Kathleen zwanger te zijn. Al deze ingrediënten doen de sowieso al emotionele Woeste wankelen en voor hij het weet is niets nog wat het lijkt. Ook als kijker verlies je al snel vat op wat reëel is en wat niet.

Het is, voor de tweede keer (na Linkeroever), de verdienste van Van Hees dat hij de typische genrekenmerken uit Belgische cinema zodanig weet te benutten dat het een atypische film oplevert. Het beklijvende acteerwerk van Renier (die we vooral kennen uit het oeuvre van de Dardennes) en karakterkop Natali Broods (Any Way the Wind Blows, Een Ander Zijn Geluk, De Helaasheid der Dingen, Swooni en de series David, Met Man en Macht en Zone Stad) zijn echter de sterkste kwaliteit van de prent. Vul dat aan met de uitstekende Guinee-Bissause Babetida Sadjo en een prototypische, maar geknipt-voor-de-rol zijnde Peter Van den Begin, en je zit met een cast die zowat de hele film draagt. Niet dat Van Hees de controle verliest, maar sommige plotlijnen zijn toch wat weinig uitgewerkt en de exclusieve focus op Woestes psychologische terreur zorgt ervoor dat alles er rond wat te weinig diepgang mee krijgt. Een tekortkoming waar Van Hees ook al aan leed in Linkeroever trouwens.

Waste Land wordt beschouwd als het slotstuk van Van Hees' trilogie van de Anatomie van Liefde en Pijn. Niet dat de films voor de rest enige betrekking op elkaar hebben. Conceptuele trilogieën zijn de Belgen duidelijk niet vreemd, want ook Gust Van den Berghe maakte met Lucifer een einde aan zijn trilogie van vergeten literaire grootheden uit de Lage Landen en, twee jaar geleden, deden Brosens en Woodworth hetzelfde met hun ecologische trilogie. Ik ben alvast benieuwd wat al deze cineasten in de toekomst voor ons in petto gaan hebben!

Hoe dan ook, met Waste Land speelt er momenteel een interessant stukje vaderlandse cinema in de zalen. Persoonlijk hadden Welp, Je Suis à Toi, Violet en L'Étrange Couleur des Larmes de Ton Corps een grotere impact op mij, maar Waste Land mag toch op de vijfde plaats gaan staan wat Belgische releases uit 2014 betreft (van de elf die ik reeds zag). Anderzijds moet ik wel bekennen dat ik The Drop, Alleluia, Image, Halfweg, Seuls à Bord, Todeloo, Tombville, Colt 45 en Deux Jours, Une Nuit nog niet zag. Geen meesterwerk, maar een frisse film uit het Belgische filmlandschap.

Trailer WASTE LAND