Leijonasydän (2013)

Score:  6.0 / 10

Naast onder andere Clio Barnard (The Selfish Giant) en Anthony Chen (Ilo Ilo) noemde Variety ook Dome Karukoski als één van de tien regisseurs om in het oog te houden. Karukoski is bij ons, ondanks zijn oeuvre van al vier speelfilms, niet echt een bekende. De Cypriotische Fin bracht onlangs zijn vijfde film uit, Leijonasydän, ook wel Heart of a Lion, over een ex-gedetineerde neonazi die verliefd wordt op een vrouw die een donkergekleurd kind overgehouden heeft uit een vorige relatie. In België was de prent vooralsnog enkel te bekijken op het Brussels Film Festival.

Hoewel het “liefde vs. principes” verhaal niet nieuw is, weet Karukoski via een relatief boeiende karakterstudie toch wat toe te voegen. Teppo, een neonazi die verliefd wordt op de Finse schone Sari, poogt zijn vaderlandslievende racisme om te zetten in een eermoraal die vrij is van racistische bevooroordeeldheid. Al snel blijkt 'ras' een minder grote rol te spelen dan 'eer' en aanvaardt hij Sari's kind Ramadhani als het zijne. Wanneer dat kind ook nog eens een moslim blijkt te zijn, is voor Teppo een cruciaal moment aangebroken: weg gaan bij Sari of Ramadhani een plaats geven in zijn leven.

De film focust zich heel erg sterk op de problemen die een neonazistische ideologie kunnen te weeg brengen in de huislijke en microsociale sfeer. Teppo's halfbroer Harri is namelijk ook een lid van de bende neonazi's en die heeft het nog een pakje moeilijker om Ramadhani te aanvaarden. Karukoski weet met Teppo een interessant personage neer te zetten dat de conflicten probeert te kanaliseren zonder zijn (nazistische) eigenheid te verliezen. Alleen ontbreekt het de film nogal wat aan sociale context en blijft het portret daarom wat aan de oppervlakte hangen. Dat hoeft niet altijd een tekortkoming te zijn, maar in Leijonasydän is de schets van de neonazi's nogal conventioneel en is Teppo's ontwikkeling de enige echt boeiende plotlijn.

Deze film is dan ook eerder een karakterstudie dan een intelligente of creatieve kijk op neonazisme zoals in onder meer This Is England of Adams Æbler. Als karakterstudie schiet hij hier en daar echter te kort. Zo weet acteur Peter Franzén (Teppo) te beklijven, maar blijft het getormenteerde karakter van de levensbeschouwelijke keuzes die hij moet maken uit. De innerlijke strijd lijkt eerder uitgevochten te worden met Harri, die vaak niet veel meer is dan een karikatuur, dan met zichzelf. De rauwheid van het neonazistische milieu waarin de film zich grotendeels afspeelt, is bovendien nergens te bespeuren in de filmstijl. Het eindresultaat is een onderhouden, zij het weinig memorabel stukje Finse cinema.

Het is dan ook eerder curieus dat Karukoski door Variety in dezelfde lijst werd vermeld als Barnard en Chen, die toch veel dieper wisten te graven en met hun films globale problemen in een microklimaat in beeld wisten te brengen. Leijonasydän is niet zonder verdienste en zal zeker een publiek weten aan te spreken, alleen leverde de film niet het gewenste effect bij me op door de eerder conventionele aanpak.

Trailer LEIJONASYDÄN