Score: 5.5 / 10
Rob Epstein & Jeffrey Friedman, het duo dat ons in 2010 voorzag van hun uitstekende langspeeldebuut Howl, slaan voor hun tweede film een iets conventionelere weg in. Welja, in zoverre je een biopic over Linda Boreman, beter bekend als de pornoactrice Linda Lovelace uit Deep Throat, conventioneel kan noemen natuurlijk.
Epstein & Friedman voeren al jaren een kruistocht om seksuele taboes bespreekbaar te maken in de Verenigde Staten. In de eerste plaats was hun stokpaardje alles wat homoseksualiteit aanging. Epstein bracht, toen nog solo, met zijn documentaire The Times of Harvey Milk het tragische verhaal van homorechtenactivist Harvey Milk in de kijker. Die film was goed voor een Oscar in 1985. Met Common Threads: Stories from the Quilt waren Epstein en Friedman aan hun eerste samenwerking toe. Deze documentaire die handelde over AIDS won in 1990 eveneens een Oscar. Met The Celluloid Closet en Paragraph 175 vervolgden ze hun queeste, respectievelijk over homoseksualiteit in Hollywood en onder het nazisme.
Na al deze docu's waren beide heren toe aan hun eerste langspeler. Dat werd een experimentele film over het expliciete en controversiële gedicht "Howl" van Allen Ginsberg. Howl bleek meteen een publieksfavoriet te zijn in alternatieve circuits en bij heel wat cinefielen, ook al waren de critici verdeeld. Voor hun tweede langspeler zoeken ze opnieuw de seksuele taboes op. Ditmaal bij Linda Lovelace, de pornoster die tegen wil en dank de toen nog ondergrondse industrie van glitter and glamour voorzag.
Hoewel deze invalshoek een interessante positie geeft om opnieuw een experimentele en ietwat controversiële film te maken, blijven Epstein & Friedman ditmaal ontgoochelend braaf. Hoewel ze een heuse cast bij elkaar kregen met o.a. Amanda Seyfried, Peter Sarsgaard, Sharon Stone, Juno Temple, Chloë Sevigny en James Franco, plus nog een handvol b-listers zoals Robert Patrick, Chris Noth, Bobby Cannavale, Hank Azaria, Adam Brody, Debi Mazar en Eric Roberts, kon de film op inhoudelijk vlak niet bevredigen. Het ging allemaal gewoon niet diep genoeg.
Dat Deep Throat vandaag meer een komedie dan een pornofilm is, kan te maken hebben met de moeilijkheid om nog te choqueren met een film over Linda Lovelace's leven. Zeker omdat Lovelace eigenlijk zoveel preutser is dan het leven van zijn onderwerp. Het toont nogal zwak om te willen verhalen over een pornoster haar turbulente carrière zonder daarin de grenzen van de censuur af te tasten. Bovendien is een zoveelste brave biopic niet meteen iets wat we nodig hadden op die reeds verzadigde markt...
Linda Lovelace is zonder veel twijfel de meest interessante vertolking uit Amanda Seyfrieds nog prille carrière en de cast rondom haar is bij wijlen hilarisch (James Franco als een jonge Hugh Hefner!). Al bij al is Lovelace een onderhouden film die nooit verveelt en voorzien is van een schitterende soundtrack, maar waar zoveel meer had ingezeten. Hopelijk maken Epstein & Friedman hier geen handelsmerk van, want hun volgende project, Anita, zal gaan over het leven van de anti-holebirechten activiste Anita Bryant. Graag wat provocatiever dan, heren!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten