Score: 7.5 / 10
Eén van de meest bizarre keuzes bij de Oscargenomineerden dit jaar is Philomena van Stephen Frears. Waaraan dat juist ligt, is moeilijk te zeggen. Persoonlijk vind ik het gewoon een 'te kleine' film, als dat al iets verklaart. Het heeft meer weg van de sfeer van Frears Tamara Drewe dan van zijn The Queen. Net om die reden denk ik ook dat de film weinig kans maakt. Eerlijk gezegd zou ik het ook wat raar vinden om Philomena tot beste film van het jaar (althans, volgens de Academy Awards) te bombarderen.
Daarmee wil ik niet zeggen dat Philomena een slechte film is. Alleen heeft hij meer iets van een televisiefilm dan van een bioscoopfilm. Dat heeft voor een stuk te maken met de thematiek: de film is een adaptatie van BBC journalist Martin Sixsmiths The Lost Child of Philomena Lee, waarin hij verhaalt over Philomena Lee, een Britse oudere vrouw die vijftig jaar op zoek was naar haar verloren zoon. Dat boek kwam er nadat Sixsmith de vrouw te hulp schoot om haar zoon op te sporen. Een human interest story dus, wat zich over het algemeen perfect leent tot televisiefilms. Dat deze het schopte tot bioscoopfilm en zelfs tot Oscargenomineerde, is dus minstens wat raar te noemen. Nochtans is het niet geheel onverdiend.
In de film zien we Steve Coogan als Sixsmith en een fenomenale Judi Dench als Philomena (goed voor een zevende Oscarnominatie!). Beiden laten, zoals we van hen gewoon zijn, het betere acteerwerk zien en dragen daarmee zowat de hele film. De gesprekken die Sixsmith en Philomena voeren terwijl ze hun zoektocht ondernemen, behandelen vooral het (ontbreken van) geloof - niet moeilijk wanneer enkele stuurse nonnen verantwoordelijk zijn voor het verlies van je kind. Omdat er door de regisseur echter nooit partij getrokken wordt voor één van beide kampen, word je als kijker getrakteerd op interessante houdingen en inzichten in (het gebrek aan) geloofsbeleving. Deze dialogen zijn ongetwijfeld het sterkste punt van de film, want de plotlijn is over het algemeen te veel een Spoorloos / Vermist / Memories queeste. Dat houdt de spanning er wel in en het einde stelt zeker niet teleur, maar in deze film haalt de morele twist het beslist van de plottwist.
Philomena is geen film die zich inlaat met simplistische religie-bashing (of zoals ze dat tegenwoordig met een eufemisme proberen te benoemen: debunking), noch met propaganda voor katholieke pilarenbijters. In die zin is het een erg menselijke film waarin de kracht van vergeving wordt gemeten aan de kracht van vergelding. Het zijn vooral de momentopnames waarin net dat duidelijk wordt die je als kijker vastgrijpen. Een karakterstudie voorziet de film namelijk niet, daarvoor is hij te kort (hoewel de korte duur eens een welkome afwisseling is van de vervelende trend om films - vaak onnodig - ver over de twee uur te rekken). Niettemin staan Coogan en Dench als een huis en vormt hun samenspel een combinatie van intrieste, gevatte en humoristische noten.
Stephen Frears oeuvre is enorm divers en Philomena vult dat mooi verder aan. Het is echter al geleden van The Queen, nog steeds de sterkste prent die de man ooit regisseerde, dat hij ons van een echte bioscoopfilm voorzag. Ik ben benieuwd of de film ook maar één Oscar zal verzilveren bij de Academy Awards, maar zij die geïnteresseerd zijn in een knappe dialoogfilm die steeds spannend blijft, hoeven die uitslag vooral niet af te wachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten