De nieuwe film van Brian De Palma was dit jaar de afsluiter van het Film Festival Ghent. Omdat De Palma een regisseur van hoogtes en laagtes is, is het altijd afwachten wat zijn volgende prent brengen zal. Met deze remake van het in 2010 uitgekomen Crime d'Amour ging hij terug naar een genre waar hij al meer dan dertig jaar geleden zijn stempel op zette: de erotische thriller.
Toen Brian De Palma in 1980 zijn Dressed to Kill uit bracht, betekende dit een nieuwe vertakking in het suspense-genre. De focus lag bij deze films op de gespannen seksuele verhoudingen tussen de protagonisten. De Palma bracht na Dressed to Kill ook nog Body Double (1984) uit en kwam in 2002 terug met een 'geupdate' versie van het genre: Femme Fatale. Met Passion is zijn aanpak echter opnieuw conventioneler.
Hoewel dit genre een hoogconjunctuur kende in de jaren '80 en '90, met onder andere Body Heat, Fatal Attraction, Poison Ivy, Indecent Proposal, Basic Instinct, Disclosure, Color of Night, Jade en Wild Things, zijn erotische thrillers maar zelden een garantie op sterke cinema. Zeker sinds de eeuwwisseling, met films als Original Sin, Killing Me Softly en recent nog Chloe, is het genre op sterven na dood. Vaak lijkt de publiciteit rond deze films in te zetten op vrouwelijk naakt en zelfs lesbische scènes om hun doelpubliek alsnog te bereiken.
Passion is hierop geen uitzondering. De poster spreekt voor zich. Alle traditionele ingrediënten zijn opnieuw aanwezig. We krijgen weer "de harde realiteit" van hoe men zich moet opwerken in de voedselketen. We krijgen weer suggestieve en 'floue' seksuele voorkeuren. We krijgen weer een cameravoering die meer zegt dan dat ze bloot geeft. We krijgen weer materialistisch fetisjisme, hypercompetitiviteit en ambitie die (soms letterlijk) over lijken gaat. Alle standaard spelletjes worden bovengehaald en voeren de kijker mee op een bloedgeile en desillusionerende tocht door de verdiepen van een groot reclamebureau waar niemand is wat z/hij lijkt. Men zou zich kunnen afvragen of De Palma hiermee iets wou aanklagen, zoals de moordende concurrentie die mensen onder mekaar aangaan voor de beste (en vetst betaalde) functie. Of zoals de drang naar meer macht, aanzien, luxe en geld die mensen steeds meer lijken te leiden. Of zoals de sociale vervreemding die gepaard gaat met nietsontziende carrièredrift en/of hebberigheid. Maar dat zou allemaal te veel verwachten zijn.
De Palma gebruikt de bovenstaande context gewoon om een 'vette thriller' van te maken. Zij het één met een zwakke plotlijn en behoorlijk ridicule wendingen. Rachel McAdams en Noomi Rapace staan vooral mooi te wezen en hun sexappeal te etaleren, maar het heeft allemaal (soms letterlijk) weinig om het lijf. Ik zal nooit een grote liefhebber worden van dit soort cinema, maar dat heeft dan ook veel te maken met mijn onvermogen om me in te leven in sociale gebruiken als seksuele manipulatie en blackmailing. Eerlijk gezegd laat het me koud wie er ten gronde wordt gebracht of wie het met zijn of haar leven bekoopt in dergelijke films.
Ik had graag gehad dat De Palma me weer eens kon verrassen, zoals hij in 2007 met Redacted toch enigszins gedaan heeft, maar voorlopig blijft het wachten op een film die hetzelfde niveau haalt als Scarface en The Untouchables. Voor een vrijdagavondfilm kan dit misschien nog net door gaan, maar ik zou er persoonlijk niet te veel tijd aan verliezen. Tenzij je uiteraard McAdams en Rapace in innige omhelzing aan het werk wil zien. Maar heus, kijk dan gewoon wat porno.
Een voorsmaakje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten