Dit is het eerste deel van de Paradijs-trilogie van Ulrich Seidl. Liebe
gaat over de robuuste 50-jarige vrouw Teresa die naar het
‘zon-zee-strand’-overgoten Kenia trekt als sekstoerist, alwaar ze valt
voor de charmes van een mannelijke prostituee. Het tweede deel (verwacht
in maart ‘13), Glaube, handelt over Teresa’s zus Anna Maria
die haar paradijs niet vindt in Kenia, maar bij Jezus en hierdoor het
huwelijk met haar man - een Egyptische moslim - op de spits drijft. In
het laatste deel (verwacht in mei ‘13), Hoffnung, zien we Teresa’s 13-jaar-oude dochter Melanie, die op dieetkamp in de Alpen zit, verliefd worden op een 40-jaar-oude arts.
Seidl deed zijn reputatie als hyperrealist reeds op met Hundstage in 2001, maar Paradies: Liebe
was mijn eerste kennismaking met hem. Zijn wezenlijke aanpak wekt een
erg confronterend, niet zelden onbehaaglijk gevoel op. Hoewel het zoeken
naar een paradijs centraal staat in de drie films, zien we dan ook dat
de werkelijkheid vaak heel anders uitdraait. Ik hou van dergelijke
‘reality checks’ en kijk daarom alvast erg uit naar de volgende twee
episodes.
De ster van deze film is ongetwijfeld Margarete
Tiesel. Om je als corpulente vrouw letterlijk bloot te geven op het
grote scherm, is niet zo evident in tijden waar photoshoplijven en
anorexiafetisjisme het meest modieus zijn. Als volwaardige Rubensvrouw
weet Tiesel dit modefenomeen te keren door haar naaktheid te profileren
als het gelaat van een ware seksgodin. Het schaamrood komt echter niet
enkel voort uit Tiesels acteerwerk. Ook de beachboys, welke gespeeld
worden door plaatselijke prostituees, geven zich probleemloos bloot. De
ongemakkelijke sfeer die gecreëerd wordt door het realisme enerzijds en
het naakt anderzijds, zorgt voor een filmervaring die maar zelden
voorkomt. Ze is tegelijk plaatsvervangend gênant, fascinerend en
bewonderenswaardig.
Ook de inhoud, hoewel vrij traag opgebouwd, komt hard
aan en weet toch aangrijpend en menselijk over te komen. Niemand blijkt
‘de goeie’ of ‘de slechte’ te zijn in dit verhaal van genot, lust,
opportunisme en eenzaamheid. Misschien net daarom dat de climax van de
film een kolonialistisch beeld provoceert waar elke gewetensvolle
Westerling van over de nek gaat. Seidl weet hierin een drammerig
moralisme te omzeilen, maar deinst er evenmin voor terug om de kijker
een spiegel voor te houden (al dan niet bewust).
Een film die zeker niet voor iedereen weggelegd is
omwille van de controversiële en gevoelige snaren die hij raakt. Wie van
de meer indringende cinema houdt, zit goed bij deze Paradies: Liebe.
De benarde sfeer zal daarentegen heel wat andere mensen afschrikken,
vooral zij - om het even pedant te stellen - die zich veilig voelen in
hun behaaglijke cocon.
Trailer PARADIES: LIEBE
Geen opmerkingen:
Een reactie posten