Brit en opkomend talent Ben Wheatley wist met zijn tweede langspeler Kill List
de pers te verleiden tot uitspraken als “a cult classic in the making”
en “one of the best British thrillers in years”. Hoewel deze film bij
ons enkel even in Brussel te zien was, meteen vergezeld van een release
op blu-ray en dvd, waren de reacties hier eveneens vrij lovend (althans
in De Morgen, Filmmagie en Focus Knack).
De film kan grofweg opgedeeld worden in drie delen.
Het eerste half uur lijkt een standaard drama te zijn en doet - zoals in
de pers en door Wheatley zelf reeds gezegd - denken aan Mike Leigh en
Ken Loach films. Jay en Shel zijn een jong koppel met een zoon en heuse
financiële problemen. Dit weegt op hun relatie en brengt hevige
spanningen met zich mee, welke leiden tot een echtelijke uitbarsting
tijdens een diner met hun beste vriend Gal en zijn vriendin Fiona. De
conventionele aanvang krijgt al snel een zonderlinge toon mee wanneer
Fiona een vreemd, occult uitziend teken krast op de achterkant van de
badkamerspiegel.
Na deze lynchiaanse wending, ontpopt de film zich tot
een hitman-thriller. Omdat Jay geld nodig heeft, stelt Gal hem voor om
een opdracht als huurmoordenaar te aanvaarden - iets wat ze blijkbaar
eerder deden. Het feit dat Shel hier mee instemt, moeten we er overigens
maar bijnemen. Op de kill list die Jay en Gal krijgen van een
mysterieuze oude man, staan drie namen: de eerste een priester, de
tweede een bibliothecaris en de derde een parlementslid. Over hun
achtergrond wordt weinig meegegeven, enkel dat ze allen iets op hun
kerfstok staan hebben. De kijker wordt, in navolging van het eerste deel
van de film, al snel geconfronteerd met cryptische dialogen en bizarre
scènes. Dit creëert een akelige effect omdat men aanvoelt dat er iets
abnormaals gaande is. Een gevoel dat telkens weer bevestigd wordt door
de protagonist zijn reacties op wat er gezegd wordt en gebeurt.
De geheimzinnige ontwikkelingen vormen de film gaandeweg om tot een occulte horrortrip die doet denken aan The Wicker Man.
Een bastaardkind van Quentin Tarantino en Michael Haneke, noemde Dave
Mestdach (Focus Knack) het. Wetende dat Mestdach een broertje dood heeft
aan Tarantino, is dit niet noodzakelijk een compliment. Ik herkende er
daarentegen eerder de sfeer van Primer en Inland Empire
in - hoewel lang zo sterk niet als de eerste en een stuk minder
nonsensicaal als de tweede. De herkenning kan te maken hebben met de
filmstijl, maar zal evenzeer liggen aan het hoge mindfuck-gehalte.
Het uitblijven van enig zinnig antwoord na het slotstuk bijvoorbeeld.
Net als bij Lynch is dit iets dat je pikt of niet.
Kill List is een film die aan de brutaliteit van Dead Man’s Shoes herinnert, alsook aan de manipulatieve techniek om de kijker op het verkeerde been te brengen, zoals in From Dusk Till Dawn,
maar komt nergens in de buurt van één van beide films. Het kan
afstomping en gewenning zijn natuurlijk, maar waarom zou een ervarener
pers me dan ongelijk geven? Zoals zo vaak gebeurt, herken ik me dus niet
in wat er geschreven wordt. Dat wil nog niet zeggen dat Wheatley geen
boeiend regisseur is, laat staan te kort schiet aan creativiteit of
inventiviteit, maar gewoon dat de film weinig effect had op mij - ook al
intrigeerde hij wel.
Zij die houden van degelijke thrillers en
horrorfilms, raad ik zeker aan deze prent een kans te geven. Verwacht
echter geen ongezien of ongeëvenaard resultaat. Het mindfuck-gehalte
is lang niet zo beklijvend of uitdagend als men zou geloven na de
recensies gelezen te hebben. Desondanks kan de film wel tellen als
tegengewicht voor het gros van de huidige Amerikaanse thrillers en
horrorfilms.
Trailer KILL LIST
Geen opmerkingen:
Een reactie posten