Als er één romantische komedie is waarvan je bij oud en jong, vrouw en man, holebi en hetero, vrijgezel en gebonden, liefhebbers kan vinden, is het Love Actually wel. Richard Curtis kon met zijn debuut zodanig velen charmeren, dat de film meteen als een instant klassieker in het genre werd gebombardeerd, in het lijntje van onder andere Four Weddings and a Funeral en Notting Hill. De mozaïek-structuur in combinatie met een heuse ensemble cast en 'feestdagensfeer' werd tevens een blauwdruk voor films als Valentine's Day en New Year's Eve, hoewel geen van beiden een gelijkaardige status mee kreeg.
In ieder geval waren er redenen genoeg om de film eindelijk eens het voordeel van de twijfel te gunnen. Romantische komedies zijn namelijk not my cup of tea. Zo nu en dan gebeurt het wel eens dat er toevallig eentje is die me bevalt, maar dan ligt het eerder aan bepaalde acteurs dan aan de inhoud. De humor is vaak zeemzoet, de romantiek is ergerlijk gekunsteld en de hele verhaallijn is razend voorspelbaar. In Love Actually is dit op het eerste zicht niet echt anders. Het verschil is dat het hier geen zeemzoete Hollywoodfilm betreft, noch dat het om een voorspelbaar plot gaat. Ja, het is zeker 'feel good'. Ja, er wordt heel wat pathetische romantiek voorgeschoteld. Maar hier zorgen deze ingrediënten voor een erg aangename en zelfs vrij intelligente film.
De mozaïekvertelling behandelt vele plotlijnen. Een vergane, maar nog steeds franke rockster (Bill Nighy) die op zoek is naar een comeback, een kersvers gehuwd stel (o.a. Keira Knightley) met een jaloerse beste vriend, een uitgebluste schrijver (Colin Firth) die in Zuid-Frankrijk een Portugese leert kennen, de directeur van een ontwerpbureau (Alan Rickman) die probeert te weerstaan aan zijn verleidelijke secretaresse, zijn vrouw (Emma Thompson) die de aandacht van haar man probeert te veroveren, de eerste minister (Hugh Grant) die verliefd wordt op iemand uit zijn personeel, een vader (Liam Neeson) die probeert te binden met zijn dolverliefde stiefzoon, een jonge vrouw (Laura Linney) die tot over haar oren verliefd is op een collega, een oversekste twintiger die in de VS zijn geluk wil beproeven, een figurant voor seksscènes (Martin Freeman) die op zijn mede-figurante verliefd wordt en nog een hoop gastrollen van o.a. Billy Bob Thornton, Rowan Atkinson, Claudia Schiffer en Denise Richards.
Al deze plotlijnen hebben op de één of andere wijze iets met elkaar te maken. De kleine, onverwachte twists waar we zo nu en dan op getrakteerd worden, de melancholie van sommige situaties, de zeer vertederende 'feel good' boodschap,... Het werkt allemaal uitstekend in deze in kerstsfeer gemarineerde film. Zeggen dat het de hardste cynici op hun bek zal krijgen, is wat te hoopvol, maar gevoelige snaren zal Love Actually ongetwijfeld wel kunnen raken.
Curtis' tweede film, The Boat That Rocked, is echter nog stukken sterker en - het is mogelijk - nóg meer 'feel good'. Binnenkort komt de man met zijn derde film, About Time, aandraven. Ik kan alleen maar hopen dat hij dezelfde optimistische, vertederende sfeer kan aanhouden, want vandaag mogen zo'n films toch eens extra belicht worden. Al zij die open staan voor romantische cinema, horen Love Actually ongetwijfeld gezien te hebben. Wie altijd al allergisch is geweest voor romantiek, zal bij deze film vermoedelijk geen ommezwaai ervaren. Maar toch... Een portie aandoenlijke menselijkheid kan zo nu en dan eens geen kwaad!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten