Belgische cinema zit in de lift. Op het Film Festival Ghent 2012 waren er maar liefst negen (tien als je de kortfilm Dood van een Schaduw meerekent) te zien, waarvan zes langspeelfilms. De laatste daarvan is sinds kort eindelijk in de reguliere zalen te zien: Le Monde Nous Appartient van Stephan Streker. Het is de enige van alle films die integraal in het Frans gesproken is, misschien daarom de vertraging in de Vlaamse cinema's (evenals de kleinschalige distributie).
Nochtans staat de soundtrack op naam van Ozark Henry, een man die in Vlaanderen toch erg geliefd is. Hoe het ook zij, de film was lang niet de strafste die te zien was op het filmfestival dit jaar. De prent voelt aan als een ode aan de mozaïekfilms van Alejandro González Iñárritu en is nog het meest te vergelijken met Paul Thomas Andersons Magnolia. Deze vergelijking zet uiteraard meteen een hoge standaard. Toch lijkt de film in deze categorie te willen meedingen. Bepaalde scènes voelen bijna Lynchiaans aan, maar de hoofdlijn is wel degelijk een mozaïekvertelling die erg ambitieus aandoet - en dat was wat te hoog gegokt...
Pouga en Julien zijn de twee protagonisten van dienst die in Brussel aan het einde van hun jeugdjaren staan. De twee jongens worden vertolkt door nieuwkomers in het filmcircuit (Vincent Rottiers en Ymanol Perset) die hier staan te acteren naast onder andere Olivier Gourmet, Reda Kateb en Sam Louwyck. Surreële scènes worden afgewisseld met knappe cinematografie (op dat vlak is de Belgische cinema echt enorm aan het groeien!) en vreemde plotwendingen. Niettemin voelt het allemaal toch betrekkelijk reëel aan. Jammer genoeg schiet de film op inhoudelijk vlak te kort. Geen van beide nieuwkomers weet te overtuigen in zijn rol - het gros van de tijd wekten ze zelfs ergernis op. Dit kan de bedoeling zijn natuurlijk (beiden zijn nogal 'haantjes'), hoewel het mijn kijkervaring niet ten goede is gekomen. Het verhaal boeit dan wel elke seconde van de film, het weet niets af te ronden. Het excuus van 'open eindes' is in deze film bovendien niet op zijn plaats - daarvoor voelt het allemaal wat te rommelig aan, waardoor dat 'open einde' eerder een gemakkelijkheidsoplossing leek dan een bewust statement.
Het is een uitstekende prent voor iemand die een debuut maakt na afgestudeerd te zijn aan een filmacademie, maar Streker heeft al heel wat meer levenservaring (zij het niet in de eerste plaats als cineast), dus mocht het resultaat toch wat hoger liggen. Hier en daar voelt de film wel wat aan als Belgische hoogvliegers Any Way the Wind Blows en Steve + Sky, maar datzelfde niveau haalt Le Monde Nous Appartient nergens. Nochtans erg jammer, want er zat heel wat potentieel in. Misschien was de concurrentie van andere Belgische films gewoon te groot dit jaar (en dan voornamelijk La Cinquième Saison en Kid), waardoor hij geen blijvende indruk kunnen maken heeft.
Voor liefhebbers van de interessantere Belgische film is dit niettemin een aanrader. Zeker studenten aan filmacademies zullen zich kunnen vermaken met deze. Een film voor een groter publiek dan cinefielen, Ozark Henry fans en filmstudenten is deze echter niet. De tijd zal uitwijzen of het een culthit van Belgische bodem wordt - een potentieel dat deze prent vooralsnog wel heeft.
Een voorsmaakje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten