Score: 4.0 / 10
In 2012 ging de eerste 'Academy Awards'-uitreiking door in Australië. Welja, daar heet dat dan de Australian Academy of Cinema and Television Arts Awards (kortweg de AACTA Awards), maar de aspiraties zijn dezelfde als hun Amerikaanse tegenhanger: internationale bekendheid vergaren en hiermee prestige opbouwen. De AACTA Awards zijn niet voor niets de meest gezaghebbende prijzen in de Australische film- en televisiewereld. Dit is niet vanuit het niets gegroeid; de organisatie die erachter zit (het Australian Film Institute), is al werkzaam sinds 1958 en heeft hierdoor al decennialang een gezaghebbende reputatie in Australië. In 2012 was de winnaar uit de categorie 'Best Film' Red Dog, een film die in ons land enkel een straight-to-dvd release kende. Internationale bekendheid vergaren? Fail. Misschien had het te maken met het feit dat The Hunter dubbel zoveel nominaties kreeg en tevens een bekender gezicht (Willem Dafoe) kon aanbieden. Maar dit blijft weinig waarschijnlijk, want ook The Hunter kreeg hier geen bioscoop-release.
Dit jaar hebben ze het anders aangepakt. In 2013 won The Sapphires de prijs voor de beste film, evenals tien andere van de dertien prijzen waarvoor hij genomineerd was. Hoe kan je een film met relatief weinig internationale bekendheid een duwtje in de rug geven? Overlaad hem met bakken prijzen in eigen land. Of toch niet? Eén weekje heeft deze Australische film in onze zalen gespeeld en dan enkel in de kleinere, alternatieve zalen. Misschien toch niet exact waar het AFI op mikte toen ze de AACTA Awards in het leven riepen?
Het kan uiteraard ook liggen aan de kwaliteit van de films. Zo is The Sapphires van debutant Wayne Blair op alle vlak verpletterend doorsnee en heeft hij meer weg van een doordeweekse Amerikaanse televisiefilm dan van een film die elf prestigieuze prijzen won op de AACTA Awards. Het verhaal (gebaseerd op een toneelstuk uit 2004) vertelt over een Australische band, genaamd The Sapphires, die tijdens de jaren zestig in het woelige Viëtnam doorbraken als soul-groep voor de Amerikaanse en Australische troepen. Het gegeven dat de vier dames een Aboriginal-afkomst hebben, maakt de weg naar hun doorbraak er echter niet makkelijk op. Het is de talentenjager Dave die hen 'ontdekt' en ondanks alle vooroordelen naar de weg van het succes leidt. De film bevat zowat alle clichés die je rondom dergelijk verhaal kan verzinnen: een romance die sociaal en cultureel afgekeurd wordt, een 'against all odds'-happy ending, een familiedrama en een portie Australisch patriottisme.
Zowel cinematografie als narratief zijn met andere woorden weinig betekenisvol of interessant. Gelukkig is er een degelijke cast (met o.a. Chris O'Dowd) en maakt het vrij hoge musical-gehalte de rit draaglijk en soms zelfs aangenaam. Een goede portie soul kan er bij mij altijd wel in en de actrices kúnnen zingen (althans, de frontzangeres Julie toch, die vertolkt wordt door lokaal R&B talent Jessica Mauboy), wat toch al iets is. Niettemin redt dit de film niet. Misschien dat die hard Aretha Franklin of Etta James fans plezier vinden bij deze standaard cinema, maar voor mij is hij net iets té banaal om enige indruk na te laten. De AACTA Awards gaan met serieuzer poeder mogen afkomen, willen ze in dit hyper-gecommercialiseerd wereldje nog van enige betekenis zijn. In de tussentijd hou ik me wel bij de alternatieve / betere Australische cinema zoals Mary and Max, The Proposition, Chopper en Romper Stomper.
Een voorsmaakje:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten